Coach Mirjam Roenhorst begeleidt mensen onder andere bij rouw en verliesverwerking. Zo ook Alex, die zijn 10-jarige zoon Sam op tragische wijze verloor. “Wat Alex mij vertelde is zo uitzonderlijk dat ik het nooit meer vergeet.”
“Na een verlies is de ontreddering meestal groot; mensen zijn wanhopig, lijden onder hun gemis, kunnen de zingeving in hun leven kwijt zijn. Als coach probeer ik ze terug te leiden naar zelfredzaamheid, ze bewust te maken van hun situatie en ze weer perspectief te geven. Ze moeten hun leven herformuleren. Dat moeten ze zelf doen, maar ik help ze er liefdevol mee. Na mijn studie psychologie met een aanvulling in theologie volgde ik enkele coachingsopleidingen. Nadat ik zelf een groot verlies meemaakte – waardoor ik van verdriet moest hyperventileren – koos ik voor rouw- en verliescoaching. Ik wilde begrijpen hoe rouw en verlies bij mensen werken.”
“Rouw kent vele aspecten. Mensen voelen zich boos, schuldig, eerdere verliezen komen weer boven. Of ze voelen opluchting en schamen zich daarover. Niet één verdriet is hetzelfde. Wat Alex mij vertelde is zo uitzonderlijk dat ik het nooit meer vergeet.”
“De uitvaartverzorger had Alex mijn adres gegeven, toen hij zijn zoontje Sam van 10 had moeten begraven. Eigenlijk was het niet zijn biologische zoon, maar hij was een fantastische vader voor Sam geweest, dus het voelde wel zo. Alex had een kortstondige relatie gehad met een vrouw die al twee kinderen had en zwanger was voor hij haar ontmoette. De twee andere kinderen woonden bij hun eigen vader, maar de vader van dit kind was onbekend. Na een tijdje kwam hij erachter dat de moeder van Sam ernstig verslaafd was aan alcohol. Alex ontfermde zich over het jongetje toen het eenmaal geboren was. De relatie hield door haar verslaving echter geen stand. Er kwam een omgangsregeling, zodat Sam om het andere weekend bij Alex verbleef. Als hij het kind zag, probeerde hij Sam zoveel mogelijk aandacht en veiligheid te geven. In de loop der jaren gleed zijn ex-vriendin steeds verder af. Het jongetje werd vaak aan zijn lot overgelaten, was veel alleen, werd duidelijk verwaarloosd. Sam was een gevoelig kind dat stotterde en nachtmerries had. Alex alarmeerde de school, de huisarts, jeugdzorg, allerlei instanties, maar reacties bleven uit. Hij kreeg als niet-biologische vader weinig gehoor. Op een koude novemberdag is Sam van een heel hoge brug gesprongen en verdronken.”
“Alex vertelde mij het verhaal met veel verdriet en grote woede: waarom was er niet beter naar hem geluisterd? Waarom dééd niemand iets? Waarom was Sam zo aan zijn lot overgelaten? Waarom …? Ik hoorde hem in verbijstering aan en voelde hoe schrijnend eenzaam dat jongetje geweest moest zijn. Ik zei niet te weten wat ik hierop zeggen moest. De enige vraag die in me opkwam was: waar haal jij de kracht vandaan om verder te gaan?
Na een aantal gesprekken bleek dat Alex de kracht vooral uit zijn woede haalde; boos als hij was op de instanties, wilde hij iets gaan doen om herhaling te voorkomen. Door de gaten in de jeugdhulpverlening aan te tonen, wilde hij bereiken dat er niet weer een kind tussen wal en schip zou vallen. Hoe hij dat ging doen, wist hij nog niet precies, maar het hebben van een doel gaf hem troost. Als hij ook maar één kind uit zijn benarde positie kon bevrijden, dan had Sam niet voor niets geleefd. Alex had de zingeving in zijn leven terug.”
“Woede na een verlies kan destructief zijn, als mensen erin blijven hangen. Het is normaal dat mensen zich afvragen waarom het moest gebeuren. Dat is echter een fase, daarna hoort een zekere acceptatie te volgen. Soms blijven mensen steken bij de waarom-vraag. Als ik dat zie gebeuren, geef ik dat aan hen terug: “Heb je er baat bij om hieraan vast te houden? Eigenlijk sterf je ook zelf een beetje doordat je niet kunt buigen voor wat komt en gaat in het leven, hoe verdrietig ook.”
“Alex was daarentegen juist een voorbeeld van iemand die ondanks het vreselijke verlies van zijn zoontje zijn woede positief gebruikte en zichzelf weer overeind hielp. Dat vind ik mooi in mijn werk: als ik zie dat mensen zich herpakken, gebruikmaken van hun veerkracht en verder gaan met leven.”
“Ik zeg vaak wat ik voel bij het verhaal over een overledene. Soms zit daar iets heel liefdevols bij, iets positiefs dat de cliënt zelf nog niet gezien heeft. Dat de overledene bijvoorbeeld de achterblijver niet wilde belasten, door heel zorgzaam zelf zijn uitvaart al te hebben voorbereid. Dan voel ik me een tolk tussen de doden en de levenden. Andersom laat ik de nabestaande zien dat rouw óók uit liefde ontstaat. Ik ben bezig daar een boek over te schrijven: Rouw, de achterkant van liefde.”
Mirjam Roenhorst heeft een coachingspraktijk in Lochem. Ze is gespecialiseerd in rouw en verliesverwerking. Als therapievormen gebruikt ze onder andere familieopstellingen en NLP. Soms begeleidt ze mensen met behulp van haar paard, als ze meer van doen dan van praten houden. www.mirjamroenhorstcoaching.com