Wie: Roos Moll (37), single, bestuurskundige, facilitator en coach, begeleider bij Nature Quest, www.naturequest.nl
Het is een eeuwenoude Indiase traditie: jongens die op het punt staan man te worden brengen een aantal alleen door in de natuur. Om te ontdekken wie ze zijn en wat ze willen. Op die gedachte is Nature quest gebaseerd. Roos Moll: “Het kan overal. In het bos in Amersfoort, een natuurgebied in de Flevopolder, maar ook in de Sahara in Marokko.”
“Wat is het eerste wat veel mensen tegenwoordig doen op hun vakantiebestemming? Checken of er wel wifi is. In onze Westerse maatschappij hechten we veel te veel waarde aan activiteit – druk, druk, druk moet je zijn – en niet aan slapen en tot jezelf komen. Dat is al snel suf. Tijdens een quest leer je weer luisteren naar je lichaam. Tijdens zo’n quest verblijf je een dag of een aantal dagen in een zelfgetrokken cirkel van 2,5 meter doorsnede middenin de natuur. Zonder enige verdere afleiding en zonder eten. Dus geen boeken, geen smartphone, zelfs geen pen en papier en slechts water met ahornsiroop om je bloedsuikerpijl in balans te houden. Het is slechts de natuur en jij.”
Muis en kikker
“Inmiddels heb ik zelf zo’n vier quests ondergaan en er al velen begeleid. Elke keer is weer bijzonder. Ik herinner me nog goed mijn eerste keer. Ik had mijn cirkel in het bos in Amersfoort getrokken. Toen ik er een tijdje zat, kwam er heel rustig een kikker mijn cirkel in gesprongen. En even later een muis. Ik vond het spannend! Tot ik bedacht: waarom is het enger als een dier me aanraakt dan als een ander mens dat doet? Pas toen ik mijn vooroordeel losliet – eng, vies, bah -, kon ik de schoonheid van die dieren zien.”
“Vaak vragen deelnemers ook aan me: is het niet gevaarlijk? Nou, ik denk dat het veel gevaarlijker is om met de auto over de ring van Amsterdam te rijden, dan in je eentje in het bos te gaan zitten. Alleen zijn we aan dat gevaar gewend, vinden we dat normaal. Is er toch iets aan de hand, dan blaas je op een fluitje en komt je buddy direct naar je toe.”
Geschreeuwd en gehuild
“Vroeger was ik weleens geïrriteerd als ik me ’s avonds moe voelde. Kom op, lijf, ik wil nog zo veel vanavond, dacht ik dan. Nu weet ik dat mijn lichaam ook een ritme heeft. Het is nog steeds onderdeel van de natuur, ook al woon ik midden in de stad. Als je je tijdens zo’n quest overgeeft aan dat ritme is het zo mooi. Niet boos worden omdat het gaat regenen, maar gewoon ervaren. Je hoofd neerleggen als het gaat schemeren en het goed voelt.”
“Vorig jaar is een goede vriendin van mij overleden, na een slopend ziekbed. Ik was nauw betrokken bij haar zorg. Toen ze overleden was, deed ik na een tijd een 5-daagse quest. Daar midden in de natuur heb ik geschreeuwd en gehuild, maar ook heel veel geslapen. We denken vaak dat traumaverwerking vooral in ons hoofd plaatsvindt, maar verwerken doe je ook met je lijf. Gedachten aan haar kwamen en gingen weer. Tot ze na die vijf dagen een rustig plekje in mijn hoofd gevonden hadden.”
“Dat is ook wat ik terug hoor van deelnemers die met ons op reis gaan. Van te voren bedenken ze grote levensvragen waar ze antwoord op willen vinden, maar ze vinden juist berusting in de natuur. Pas vertelde een deelnemer me: ik zat in mijn cirkel en zag een slak over de streep glijden. Hij ging langzaam! En toch, bereikte hij zijn doel: de groene blaadjes om te eten. Ik hoef mijn doel dus niet morgen al te bereiken. Alles heeft zijn tijd nodig.”