Iedereen herinnert zich wel zo’n dag waar geen eind aan kwam. Dit is de langste dag uit het leven van Annette en Elly.
Gelijkwaardig
De dagen in december zijn kort. Maar juist in die maand beleefde Annette Doorn (55) de langste dag van haar leven. “De hele tijd lag er een steen op mijn maag.”
“Het was nog donker toen ik ‘s ochtends mijn fiets uit de schuur pakte om naar mijn werk te gaan. Na twintig jaar gingen mijn man en ik uit elkaar. Die dag vertrok hij uit ons gezamenlijk huis. De hulptroepen voor de verhuizing arriveerden; goede vrienden van ons allebei. Met een brok in mijn keel liet ik ze achter, wetende dat ik ’s avonds in een onttakeld huis zou komen. Ook zij hadden het moeilijk te helpen in het laatste stukje dat onze scheiding definitief maakte.”
“In het begin van ons huwelijk was ik een volgzame, afhankelijke vrouw. Ik gaf veel en kreeg weinig. Gaandeweg veranderde ik. Ik liet mijn stem horen en stond steeds meer op eigen benen. We groeiden uit elkaar. Tot onze relatie niet meer was dan de relatie tussen broer en zus. Het betekende het einde van ons leven samen. Na de scheiding woonden we nog een tijdje bij elkaar, wachtend tot mijn man in zijn nieuwe huis kon trekken. Een zware periode, vol irritatie.”
“Op de dag van de verhuizing, toen ik wegfietste, zou dat voorbij zijn. Ik voelde me gek genoeg niet opgelucht. De hele dag lag er een steen op mijn maag: ‘Wat vind ik straks als ik thuiskom?’ Het was alsof ik bij het weggaan een draad doorknipte en bij het terugkomen de draad van de nieuwe kluwen moest zoeken.”
Geen ontkomen aan
“Eenmaal thuis werd de scheiding genadeloos tastbaar; de helft van alle meubels weg. Ook al hadden de verhuizers hun best gedaan er iets gezelligs van te maken, het zag er troosteloos uit. Vooral de slaapkamer. Mijn man had zijn matras en spiraal meegenomen, de ombouw stond er nog. ’s Avonds lag ik daar alleen op mijn helft in die veel te grote ombouw. Geen ontkomen aan. Ik liet mijn tranen de vrije loop. Verdrietig om wat had kunnen zijn. Om het afscheid van twintig jaar met hem. Demonstratief ging ik met mijn rug naar die kale kant liggen en viel na lang woelen in slaap.”
“Gelukkig heeft iedere dag maar vierentwintig uur. Ook deze dag ging voorbij. Daarna kwam de langverwachte opluchting. Ik was klaar voor een nieuwe, frisse start. Voor een nieuw leven, alleen. Ik voelde me vrij, deed leuke dingen en rooide het prima. Het verraste me met wat voor gemak en plezier ik mijn eigen leven opbouwde.”
“Nu, zoveel jaren later, besef ik dat die dag mijn absolute stimulans was om mijn rugzak met twintig jaar huwelijk goed uit te mesten. Onze relatie ging kapot doordat we problemen lieten doorsudderden. We losten niets op. In een volgende relatie wil ik geen onverwerkte problemen meenemen. Ik wil er met open vizier in stappen. In mijn huwelijk voelde ik me onbegrepen, ondergewaardeerd, eenzaam. Ook nu ben ik dat soms, alleen is dit een zelfgekozen eenzaamheid. En dat is makkelijker te aanvaarden dan een eenzaamheid die je moet ondergaan. In een volgende relatie pas ik daarvoor. Ik maak mijn eigen zelfstandige keuzes en neem mijn eigen positie in. Een relatie op basis van gelijkwaardigheid is een rijkdom. Dat is wat ik wil in de toekomst.”
Delen
Na jaren proberen zwanger te worden, raakte Elly de Jong onverwacht in verwachting: Tot een dag later haar geluk op losse schroeven stond.
“We waren al een hele poos aan het dokteren en hadden geaccepteerd dat kinderen krijgen er voor ons niet in zat. Maar een maand voor mijn veertigste verjaardag was ik opeens over tijd. De huisarts bevestigde onze hoop; ik was in verwachting!”
“Mijn man en ik waren dolgelukkig. De afgelopen jaren waren intens geweest, vol gezondheidsproblemen, angst en verdriet. Dit alles vervaagde in de wetenschap dat dit wonder in mijn buik groeide. Het liefst schreeuwde ik ons geluk van de daken, maar mijn man vond het verstandiger nog even te wachten; er kon nog zo veel misgaan.”
“Zaterdagavond verloor ik tot onze grote schrik bloed. Ik zakte door de grond. Hoe pril ook, we hielden nu al van dit kind. Ik moest er niet aan denken dat we het konden verliezen. Het was weekend en ik wilde de huisarts niet lastigvallen. Ik besloot te wachten.”
Wolk
“De zondag die volgde herinner ik me van minuut tot minuut. Het werd de moeilijkste en spannendste dag van mijn leven. Een dag lang wachten in wurgende onzekerheid. De secondes kropen voorbij. Het ene moment zat ik op een wolk, het andere hing ik eronder.”
“Een kennis had haar enkel verzwikt en wij gingen op ziekenbezoek. Terwijl ik begrijpend knikte en meelevende woorden prevelde, vrat ik mezelf vanbinnen op. Ik vond haar geklaag zo onbenullig, zo’n futiliteit vergeleken bij wat er in mij omging. Maar omdat we besloten hadden niets te zeggen, hield ik, met de grootste moeite, mijn mond. Het voelde alsof ik in een glazen stolp zat. Nog nooit heb ik zo vaak op de klok gekeken: ‘Hoe kom ik in hemelsnaam deze dag door?’”
“De volgende ochtend werd ik vroeg wakker van de zenuwen. Terwijl ik mijn benen over de rand van het bed slingerde, overviel me een golf van misselijkheid. Was ik dan toch zwanger?”
Vanwege mijn ervaringen had ik me opgegeven voor Moeders voor Moeders, een organisatie die urine inzamelt van zwangere vrouwen. De zwangerschapshormonen in die urine worden gebruikt bij vruchtbaarheidsbehandelingen. Juist die maandagochtend kwam er iemand langs om te controleren of ik zwanger was, zodat ik doneren. Die test zou ons zekerheid geven. Was het er nog? Was het er niet meer?”
“Een paar uur later … Yes! Ik was zwanger. Negen maanden later werd onze zoon gezond geboren. Hij woog ruim negen pond en is inmiddels 21 jaar.”
“Totaal onverwachts raakte ik op mijn 42ste weer zwanger. De kans dat het dit keer mis ging, was door mijn hoge leeftijd aanzienlijk groter. Toch hebben we het dit keer meteen bekend gemaakt. Want nog een dag in opperste spanning doorbrengen zoals bij onze eerste zoon? Dat wilde ik niet nog een keer meemaken.”
“Het is jaren geleden; mijn oudste zoon is nu 21 en de jongste is 19 jaar oud. Maar na die lange, lange dag nam ik me voor nooit meer geheimen te hebben. Ik moet mijn gevoelens delen, heb een uitlaatklep nodig. Dus of het nu om iets leuks of om iets verdrietigs gaat, ik vertel het al na dag één. Praten maakt je last lichter en de spanning draaglijker.”