Wie: Gaby de Vries (31), getrouwd, moeder van Ziara, lerares

Dat een horzelbeet flink wat narigheid kan veroorzaken, weet Gaby maar al te goed. Maandenlang liep ze rond met ontstoken bulten op haar been.

“Tijdens een sportdag van mijn leerlingen voelde ik dat ik op mijn scheenbeen werd geprikt. Ik krabde, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Later zag ik dat ik flink te grazen was genomen, maar ik maakte me geen zorgen. Ik dacht: dat trekt wel weg. In de dagen die volgden werd de plek echter steeds roder en ontstond een grote bult met een wondje.”

Nat verband

“Na drie weken was de bult nog niet weg en ging ik naar de huisarts. Hij zei dat het om een geïnfecteerde horzelbeet ging. Horzels dragen vaak bacteriën bij zich en waarschijnlijk was er ook vuil ingekomen omdat ik eraan had gekrabd. Ik moest 24 uur per dag met nat verband om mijn been lopen, zodat het wondje openbleef en alle troep eruit kon. In de praktijk betekende dit dat ik continu met een waterspuitje in de weer was en elke dag in een halfnatte joggingbroek rondliep. Na vier maanden was de bult nog niet weg en ontstonden ook op andere plekken onrustige bulten. De huisarts verwees me door naar het ziekenhuis, maar daar kreeg ik hetzelfde advies: nathouden met verband. Dat luisterde overigens heel nauw; als ik het niet vaak genoeg natspoot, gingen de wondjes dicht en voelde ik me koortsig.”

“De infectie verergerde nadat ik op vakantie was geweest. Door het vliegen was er druk op mijn been komen te staan en waren de bulten nog meer gaan ontsteken. Ik voelde me niet lekker, maar ging toch naar mijn werk. Toen ik mijn been aan mijn collega’s liet zien, schrokken ze zich rot. Ze stonden erop dat ik direct naar het ziekenhuis ging. Dit keer werd ik niet naar huis gestuurd en wilden de artsen er gelijk iets aan doen. Ze plaatsten aan twee kanten van de beet een drain om de boel grondig te reinigen. Een pijnlijke ingreep, omdat ze heel diep moesten gaan. Het herstel was intensief; pas na vier weken was ik weer op de been.”

Op mijn strepen

“Ik heb er flink wat littekens aan overgehouden, maar de infectie is helemaal weg. Bang om nog een keer gebeten te worden, ben ik niet. Wel zou ik een volgende keer veel meer op mijn strepen staan. Dat ik in al die maanden geen antibiotica heb gekregen, is natuurlijk gek. En als de ontsteking niet was verergerd door het vliegen, liep ik nu waarschijnlijk nog rond met een waterspuitje in mijn zak. Gelukkig is het allemaal achter de rug en ben ik eindelijk van dat vieze, natte verband af!”