“Haar gebrul klonk ons als muziek in de oren”

 

“Ik ben altijd open geweest over mijn psychiatrische achtergrond. Het is niet iets waarvoor ik me schaam. Ik heb een bipolaire stoornis, borderline, posttraumatisch stresssyndroom en een disassociatieve stoornis. Elf jaar geleden werd ik psychotisch. Het begon met kleine dingen. Iedereen in mijn omgeving moest een kruisje gaan dragen ter bescherming. Zelfs de hond. Mijn vader was twee jaar daarvoor overleden. Op zijn 52e werd hij uit het leven gerukt. Dat kon ik niet verkroppen, hoe slecht mijn relatie met hem ook was. Hij was alcoholist en mishandelde mijn moeder en mij. Na zijn dood wilde ik contact met hem. Ik verdiepte me in het spirituele, raakte in de ban van een medium. Jeroen waarschuwde me daarvoor. Maar het werd steeds erger. Ik wilde geloven dat er meer was. Zo verloor ik de grip op de realiteit. Ik moest opgenomen worden. Die tijd in de instelling was de ergste periode van mijn leven. Ik woonde er met mensen met allerhande geestelijke problemen. Letterlijk een andere wereld. Ik zag dingen die er niet waren, hoorde stemmen.”

“De angst voor een nieuwe psychose is groot. Ik wil nooit meer zo afglijden. Elk halfjaar heb ik een gesprek met de psychiater en iedere twee weken komt er een verpleegkundige van de psychiatrische intensieve thuiszorg. Ik gebruik medicatie om stabiel te blijven. Zeker nu ik twee kinderen heb, is dat belangrijk. Ik had die medicijnen ook nodig toen ik in verwachting was. Zonder zou niet verantwoord zijn geweest, vanwege de stemmingswisselingen. Maar het is natuurlijk wel dubbel. Zo’n ongeboren kindje vraagt er niet om. Die wil in de baarmoeder gezond groter groeien, zonder die chemische troep. Zodra je zwanger bent, moet de lithiumdosis aangepast worden, omdat dit middel niet goed is voor het hartje. Bij onze jongste, Faylinn, wist ik echter pas na twaalf en een halve week dat ik in verwachting was. Wat voelde ik me schuldig, wat was ik bang. Ik heb daar ‘s nachts van wakker gelegen. Ik werd begeleid in Isala, het ziekenhuis in Zwolle, op de POP-polikliniek, wat staat voor Psychiatrie, Obstetrie, Pediatrie. De ziekenhuisarts Verloskunde zorgde ervoor dat de echo van twintig weken vervroegd werd naar achttien weken, om bij mij de spanning weg te nemen. Na een zeer gedetailleerd onderzoek bleek dat er gelukkig geen afwijkingen waren.”

“De psychiater van het POP-team stond open voor wat ik wilde. Zo had ik mijn zorgen over de medicatie vlak voor de bevalling. Niet alleen lithium maar ook Seroquel, een middel dat voorkomt dat ik psychotisch wordt. Bij Wesley, mijn oudste, slikte ik mijn medicijnen tot 24 uur voor de bevalling. Hij was na de geboorte blauw en slap, gaf één kik, en toen was hij stil. Onze zoon heeft de ontwikkelingsstoornis dyspraxie. Zijn hersenen kunnen informatie niet goed verwerken, waardoor spreken lastig voor hem is. Ik voel me rot door wat er met hem is gebeurd. Liep hij bij de bevalling een hersenbeschadiging op? Hij krijgt binnenkort een MRI waaruit dat zal blijken. Ik wilde niet dat onze dochter dezelfde start zou krijgen. Daarom wilde ik 48 uur van tevoren stoppen met de medicatie. Dat was mogelijk. Na 38 weken en vijf dagen kwam Faylinn ter wereld. Ze krijste meteen de boel bij elkaar. Jeroen en ik keken elkaar aan. We schoten vol. Haar gebrul klonk ons als muziek in de oren. Ons meisje is nu een jaar. Vol levenslust zit ze. Maar ik blijf onzeker. Pas als ze twee is, zal ik meer ontspannen zijn. Dan weten we of ze zich goed heeft ontwikkeld.”