Sandra viel op de middelbare school al op door haar rondingen. Ouder worden helpt haar zichzelf te leren accepteren: “Ik gooide de weegschaal door de stortkoker uit het raam en hoorde de bouwvakkers applaudisseren.”
“Als ik in de spiegel kijk dan zie ik mezelf, alleen mezelf. Het hangt van de dag af of ik me mooi voel of juist niet. Soms kijk ik in de spiegel en denk ik: wat moet ik hier nou van maken? Maar meestal ben ik tevreden. Als jong meisje was ik helemaal niet zeker van wie ik was en hoe ik eruitzag. Ik kreeg veel opmerkingen over mijn uiterlijk. Zo zei mijn moeder dat ik mijn buik moest inhouden en iedereen zag dat ik eerder rondingen kreeg dan andere meisjes van mijn leeftijd. Zelf stond ik daar helemaal niet bij stil toen ik dertien jaar was. Ik speelde nog met barbies en tekende hartjes in mijn agenda. Pas als je negatieve reacties krijgt op je uiterlijk, ga je er zelf ook op letten.”
“Tijdens het omkleden voor de gymles viel het mij op dat ik er anders uitzag. Ik droeg een veel grotere bh dan de andere meisjes. Daardoor werd ik toch anders behandeld. Het was voor een groot deel jaloezie, omdat ik met mijn figuur meer aandacht kreeg van jongens. Als ik een boodschap voor mijn moeder moest doen, wachtten klasgenootjes mij op om mij een paar klappen te geven. Ik had niet door dat hun vriendjes mij leuk vonden, want ik was met heel andere dingen bezig. Dit zorgde ervoor dat ik voortaan een andere route nam als ik een groepje leeftijdsgenoten zag staan. Zo voorkwam ik vervelende opmerkingen of ruzie. Op een gegeven moment verfde ik mijn haren zwart en ging ik extra wijde kleding dragen. Ik maakte een karikatuur van mezelf. Als ik dan toch op moet vallen, dan zorg ik dat ik écht opval, dacht ik.”
Dagtaak aan sporten
“Lang geleden ben ik rigoureus gestopt met mezelf wegen. Ik was twintig, mijn appartement werd verbouwd en er hing een stortkoker uit het raam. Wekenlang hield ik me aan een shakedieet, ik hongerde mezelf uit. Toen ik op de weegschaal ging staan, zag ik dat ik toch een pond was aangekomen. Ik was het toen zó zat dat ik de weegschaal door de stortkoker heb gegooid. De bouwvakkers die buiten aan het werk waren, applaudisseerden. Nu heb ik wel weer een weegschaal thuis, maar die gebruik ik alleen voor het wegen van koffers.”
“Maar het fanatiek sporten en eindeloos diëten hield niet op. Ik was getrouwd met een sportman, waardoor ik heel intensief ging hardlopen en thaiboksen. Het was bijna een dagtaak. Als ik met mijn ex-man ging hardlopen, liep hij een stukje voor mij uit en riep: ‘Dat moet sneller! Je moet in bikini, anders zie je er niet uit!’ Toen de relatie over was, ben ik meteen gestopt met extreem sporten. Ik sport nu omdat ik het leuk vind, niet omdat het moet.”
“Het kan mij niet schelen hoe Beyoncé eruitziet. Maar de mensen om mij heen, daar let ik wel op. Mijn ex-man kwam uit Indonesië. Alle vrouwen in zijn familie zijn klein en tenger. Zat ik daar tussen als Hollands welvaren, dan voelde ik me wel groot. Daarom hield ik op verjaardagen mijn buik in en zoog ik mijn wangen naar binnen. Totdat ik besefte dat het onzin was. Nu zou ik dat niet meer doen. Ouder worden heeft mij geholpen om mezelf te leren accepteren. Je hebt nou eenmaal dikke mensen, dunne mensen en mensen daartussenin.”
Twee karakters
“Nu krijg ik alleen maar positieve reacties op mijn uiterlijk. Als je voller bent, krijg je niet zo snel rimpels. Daarom word ik vaak jonger geschat. Toen ik voor mijn huidige baan solliciteerde, werkte mijn uiterlijk zelfs mee. Ik heb vrij grote borsten, die ik moeilijk kan verstoppen. Eigenlijk had ik de kennis niet voor de functie, maar ik werd wél aangenomen. Achteraf zeiden ze dat mijn ‘twee karakters’ mee hadden geholpen.”
“Soms zeggen ze in winkels dat ze niets in mijn maat verkopen of krijg ik het advies om alleen zwart te dragen, maar ik draag gewoon kleding waar ik mij fijn in voel, zelfs een T-shirt met brede streepjes. Het maakt mij toch niet slanker als ik het niet draag. Alleen blote-buik-truitjes en een witte legging trek ik niet aan!”