Je hebt stress op je werk, hebt een trein gemist of je bent een avond alleen. Dat is niet leuk en dus verdien je iets lekkers. Chips, bier of een gevulde koek. Door dat te eten zal je gevoel verdwijnen – zeker weten.
Mensen zitten ingewikkeld in elkaar; we eten niet alleen als onze maag leeg is, ook als ons hoofd leeg is. Trek wordt opgewekt door emoties, terwijl we wéten dat we het niet zouden moeten doen. We weten wel hoe het zou moeten, maar we doen het tegenovergestelde.
Vaak zijn emoties en gevoelens als ‘moeheid’, een rotdag op je werk, een gesprek met je ex, de reden dat we snoepen en snaaien. Die emoties zijn inderdaad dé directe aanleiding dat je trek voelt, Ze zijn echter niet de reden waarom je zou moeten blijven eten, want zoals gezegd: we weten beter.
Waarom eten we eigenlijk bij verdriet, kwaadheid of stress? Vaak wordt gedacht dat dit is aangeleerd in onze kindertijd. Veelzeggend is het troostsnoepje dat we aan kinderen geven bij een naar moment. Als je valt (pijn), krijg je troost (snoep). Wie als kind getroost werd met wat lekkers bij pijn of narigheid, zal onbewust eten en troost aan elkaar koppelen. Ook als je beter weet, voelt het niet zo.
Maar voor volwassenen geldt hetzelfde. Lekker eten verdooft pijn, althans zo lijkt het. En als we die truc maar vaak genoeg toepassen, slaan onze hersenen dit op als een gewoonte. Geheid dat je bij een soortgelijke emoties, op een ander moment van de week, weer gigantische trek krijgt.
Een vervelend gevoel kun je misschien wegdrukken of verdoven met voedsel, maar hierdoor verdwijnt de oorzaak niet. De kunst is daarom om je emoties op een andere manier te benaderen dan met eten.
Dit wordt je slanke doorbraak
Een belangrijke methode tegen emotie-eten, is weten wat je doet en wat je eet. Wanneer grijp je naar eten en welke emotie voelde je toen? Daarna komt het moment dat je aan de slag gaat met de situatie die je verdriet of stress gaf – je slaat de stap ‘snacken’ over. Stap drie is het toestaan dat je bij verdriet geen koekjes nodig hebt, maar een goede vriend(in) of je partner. Zo doorbreek je in je hersenen langzaam maar zeker de koppeling tussen emotie en eten. De laatste stap komt dan vaak vanzelf; langzaam afvallen.
Als je alleen bent kan je ook je gevoel opschrijven. Het uiten van je gevoel kan je opluchten en er voor zorgen dat je weer weet hoe je verder moet. Of misschien viel die boosheid toch wel mee en blijkt het achteraf wat minder erg? De trek voor iets lekkers kan hierdoor verdwijnen.
Een andere tip; door je trekgevoel voor het eten een cijfer te geven van 1 tot 10, kan je beter inschatten of en hoe veel honger je hebt, of dat dit trek-gevoel ergens anders vandaan komt.