Loes Seilatu heeft het prima voor elkaar met haar prachtig gezin. Toch kan het leven behoorlijk pittig voor haar zijn, vooral door de stoornis in het autistisch spectrum van haar oudste zoon.
“Op de dag dat we de diagnose kregen, voelde ik eigenlijk nog het meest opluchting; daarom zit hij dus zo in de knoop!”, vertelt Loes. “Puzzelstukjes vielen op hun plek. Vlak na die opluchting realiseerde ik me echter wel dat dit voor altijd is. Autisme gaat nooit over. Hij raakt heel snel overprikkeld, dan kan hij ook echt ontploffen. Als moeder ben ik dus voortdurend het stresslevel aan het scannen. Je leeft op de top van je zenuwen en dat breekt je weleens op. Gelukkig gaat hij nu naar een speciale school en is er aandacht voor zijn stoornis. Soms is de bemoeienis van de buitenwereld ook een extra stressfactor. Van goedbedoelde, maar ongevraagde adviezen tot de veelgehoorde opmerking ‘Goh, je ziet het niet aan hem!’ Ik ben gestopt met uitleggen. Dat kost zoveel energie; die stop ik liever in nuttige dingen!”
Meditatie-app
Hoe laadt Loes zelf de batterij op? “Ik stond altijd in de bikkelmodus. Toen de energie op was, heb ik een time-out genomen en geleerd milder naar mezelf te kijken. Ik kan niet alles aan, maar dat hoeft ook niet. Mijn manier om echt tot rust te komen is de actieve manier: karate. Tijdens de begroeting vallen alle beslommeringen van me af. Dan zit ik niet meer in mijn hoofd. Kan ook niet, want dan lig ik onderuit op de mat! Mijn focus ligt puur op de uitvoering van de technieken en ik leef echt in het moment. Karate is bovendien een oosterse levensvisie die ik omarm. Lichaam en geest zijn altijd met elkaar verbonden. Daar heb ik ook buiten de karatemat veel aan.”
Als de druk echt oploopt, zet Loes meditatie in. “Ik heb een meditatie-app op mijn telefoon. Tien minuten ontspanning, een rustig muziekje, een stem die me maant om me op mijn ademhaling te concentreren. Dat is nog best moeilijk, want je gedachten gaan alle kanten op. Maar je leert het wel en het geeft echt rust! Ik ben een optimistisch mens, bijna naïef misschien. Iedere dag gaan we voor een goede dag. Loopt er weer eens iets spaak? Het zij zo. Gewoon weer verdergaan.”