Conny Camp (46) uit Maastricht
Eens
“Ik maak mij best zorgen dat nog meer mensen hun baan verliezen door de kredietcrisis. In mijn directe omgeving is mijn broer Hans, die al meer dan 30 jaar bij een grote aardewerkfabriek werkte, kort geleden ontslagen. Hij wordt binnenkort 60, dus dat maakt het er niet gemakkelijker op weer een nieuwe baan te vinden. Het lijkt me vreselijk wanneer je zoiets overkomt, want de huur van je huis of je hypotheek moet natuurlijk wél betaald worden. En studerende kinderen kosten ook veel geld. Zelf ben ik niet zo heel bang om mijn baan te verliezen, want ik werk in de thuiszorg en mensen hebben nu eenmaal altijd zorg nodig. Gelukkig merkt mijn man, die in de chemische industrie werkt, op zijn werk nog niets van de kredietcrisis. Al maakt hij zich wel veel zorgen over de toekomst van onze wereld.”
Wilma Kuypers (52) uit Winterswijk
Oneens
“Nee, ik maak me geen zorgen; ik heb juist net een andere baan gekregen. Al 21 jaar werkte ik in de gezondheidszorg, waar op dit moment veel veranderingen gaande zijn. Ik had daar een leuke, afwisselende baan als zorgcoördinator van een groep met twintig lichamelijk gehandicapte ouderen. Ik was daar nooit weggegaan als er in de krant geen vacature had gestaan om een nieuw project op te starten: Dagopvang Ouderen Speciaal. Daar werk ik nu, na de nodige bijscholing, met veel plezier als groepsbegeleidster en verzorgende bij ouderen met een verstandelijke beperking of een psychiatrische aandoening. Voor mij was dit alles een hele stap, maar ik ga ervoor. Het aantal bezoekers moet nog verder groeien, maar de ouderen die al bij ons komen zijn erg tevreden en genieten van een zinvolle dagbesteding. Zo kun je, door de juiste bijscholing, en ik denk ook na een gedwongen ontslag, vaak weer een leuke werkplek terugkrijgen. Al is bij- of omscholing niet in alle gevallen een garantie voor een andere baan na ontslag, want natuurlijk telt ook je leeftijd mee. Maar je vergroot vaak wel je kansen op een nieuwe baan.”
Martin ter Heijne (48) uit Apeldoorn
Oneens
“Gelukkig hoef ik mij over mijn baan geen zorgen te maken, en mijn vrouw trouwens ook niet. Want wij werken allebei bij de Nederlandse Spoorwegen en hebben geen baan die in de risicosector zit. Wel merken we dat de gevolgen van de kredietcrisis langzaam maar zeker dichterbij komen. Nog niet in onze directe familie- of kennissenkring, maar we horen steeds meer via via van mensen die kort geleden zijn ontslagen. Onder meer ICT-ers en ook een meisje dat op een makelaarskantoor werkte. Hoe je iemand uit je directe omgeving die zijn of haar baan verliest tot steun zou kunnen zijn? In ieder geval door er met diegene over te praten, eventueel mogelijkheden tot omscholing aan te dragen en hem of haar te verzekeren dat je op het gebied van passende vacatures je ogen en je oren extra goed openhoudt.”
Bernadet te Velthuis (20) uit Vorden
Oneens
“Omdat ik nog studerende ben, aan de Middelbare Hotelschool in Arnhem, heb ik gelukkig geen last van de kredietcrisis. Wel zie ik om mij heen mensen die hun baan verliezen. Zij kunnen natuurlijk op zoek gaan naar een andere, eventueel tijdelijke, baan. Zelfs buiten hun vakgebied. Al zijn er op dit moment maar weinig bedrijven die mensen aantrekken. Wat dat betreft hoop ik dat de kredietcrisis maar weer gauw voorbijgaat!”
Sanna Houben (36) uit Maastricht
Oneens
“Zelf heb ik net mijn vaste baan als commercieel medewerker binnendienst bij een groothandel opgezegd om supervisor Housekeeping in een groot hotel te worden. Ik houd ervan regelmatig ergens anders een nieuwe uitdaging aan te gaan. Dat doe ik al jaren zo en ik maak me niet zo snel zorgen om mijn baan. Natuurlijk is het geen fijn gevoel als je je baan dreigt te verliezen, toch zou ik er het positieve van proberen in te zien. Mischien is het net dat duwtje in een andere richting dat je nodig had! Iets meer tijd voor je gezin, bijvoorbeeld. Minder inkomsten? Dat mag volgens mij geen reden zijn om ongelukkig te worden. Je wordt er vaak alleen maar creatiever van en gaat daardoor bewuster om met je financiën. Het klinkt misschien cliché, maar er zijn ergere dingen in de wereld.
In mijn omgeving merk ik trouwens wel dat er bij vrienden en bekenden onrust heerst. Maar gelukkig heeft nog niemand zijn baan verloren. En mocht dat wél gebeuren, dan zal ik er altijd zijn om ze te ondersteunen met advies en goede raad. En als ik zou merken dat iemand het er moeilijk mee heeft of zich schaamt zou ik het probleem aankaarten, want het mag niet zo zijn dat iemand in een ‘zwart gat’ terechtkomt. Mijn motto: ‘na regen komt zonneschijn’.