Wie: José van der Sanden (33), woont in Uden, eigenaresse Local Flavour. www.localflavour.nl

In 2014 krijgt José van der Sanden een auto-ongeluk. Het revalidatietraject is pittig, maar zorgt ook voor bezinning.

“Ik werkte 36 uur in de week als jurist bij Slachtofferhulp en hield er daarnaast een druk sociaal leven op na. Sporten, uitgaan, met vrienden afspreken, het kon niet op. Totdat ik in een kop-staartbotsing belandde. In eerste instantie leek het allemaal wel mee te vallen, maar al snel kreeg ik last van mijn nek. Er volgden verschillende onderzoeken in het ziekenhuis waar niets concreets uit kwam. De enige diagnose die overbleef was een whiplash.”

Zelf slachtoffer

“Op mijn nek stond een continue druk. Zelfs als ik ging liggen, kon ik ‘m niet ontspannen. Daarnaast had ik last van concentratieproblemen, geheugenverlies en hoofdpijn. Ik moest stoppen met werken en mijn sociale leven op een laag pitje zetten. Toch bleef ik optimistisch en volgde ik allerlei therapieën. Want één ding was zeker: ik was geen klager en zou doorgaan met mijn leven zoals ik dat gewend was. Een jaar later had ik alles geprobeerd, maar was er nog steeds geen verbetering. Pas toen begon ik de situatie te accepteren en mijn grenzen beter aan te geven. Vanaf dat moment begon het herstel.”
“Ik ben door het ongeluk letterlijk stilgezet en gedwongen om na te denken. Wie ben ik nou eigenlijk? Waarom wil ik altijd maar door? En waarom leg ik de lat zo hoog? Vragen die ik mezelf niet eerder had gesteld. Op een gegeven moment kon ik mijn werk bij Slachtofferhulp weer oppakken, maar ook dat riep vragen bij me op. Nu ik zelf slachtoffer was, liepen werk en privé door elkaar en vond ik het lastig om steeds geconfronteerd te worden met soortgelijke problemen. Bovendien ging het ‘analytische denken’ me niet meer zo gemakkelijk af als voorheen. Ik ben toen gaan kijken naar wat ik wél kon en waar ik wél energie van kreeg. Dat bleek een eigen culinair evenementenbureau te zijn.”

Dankbaar

“Ik geloof dat alles in het leven met een reden gebeurt. Toch heb ik mezelf heel lang afgevraagd wat de reden voor het ongeluk is geweest, omdat het zo veel ellende heeft gebracht. Inmiddels besef ik dat het nodig was om me aan het denken te zetten. Ik sta tegenwoordig veel relaxter in het leven; het hoeft niet meer allemaal perfect te zijn en ik maak me niet meer druk om wat andere mensen van me denken. Bovendien heb ik van mijn hobby – eten en drinken – mijn werk gemaakt. Dat geeft zoveel energie en vrijheid! In die zin ben ik degene die me heeft aangereden ‘dankbaar’. Ik leid nu het leven dat ik écht wil en voel me beter dan ooit.”