Irene Wing Easton (49), getrouwd en moeder van vier kinderen (10, 13, 16 en 18 jaar oud), schrijver en uitgever van het boek Moe is moe (maar voldaan). www.wingeaston.nl
Dag in dag uit heeft Irene pijn. Menigeen had het bijltje er allang bij neergegooid. Zo niet Irene. Ondanks haar handicap kreeg ze vier kinderen en schreef ze een boek. Haar tweede boek, een roman, is bijna klaar.
“Soms zie ik mensen staren. Oh, ze kijken natuurlijk naar dat lapje!, besef ik dan. Eerst had ik gewoon een standaard zwart ooglapje, maar ik voelde me net een piraat. Nu maakt mijn moeder ze in allerlei vrolijke kleuren voor me. Ik heb ze zelfs met vlinders en paddenstoelen erop en een echt glamourlapje met pailletten. Ik denk dat dit ook een onderdeel is van mijn kracht. Ik steek mijn energie niet in het verstoppen van mijn handicap, maar plaats hem op de voorgrond. Hallo, ik ben Irene en ondanks mijn handicap ben ik een vrolijke vrouw die nog veel wél kan.”
Niet verbitterd
“Op mijn negentiende ben ik hard op mijn achterhoofd gevallen, waarbij ik een hersenstambeschadiging en twee verlamde oogspieren heb opgelopen. Het duurde jaren voordat de juiste diagnose werd gesteld en ik dertien keer ben geopereerd. Jaren waarin ik vooral tegen mezelf vocht om koste wat het kost alles te kunnen blijven doen. Ik startte met de ene na de andere opleiding, maar moest steeds afhaken. Ik had te veel pijn.”
“Alles veranderde door een medewerker van het Expertisecentrum Handicap + Studie. Hij zei tegen mij: ‘Irene, zorg dat je niet verbitterd raakt.’ Zijn woorden raakten me. Ik dacht: ik kan gefrustreerd blijven om alles wat ik niet meer kan en dan krijg ik geen leuk leven. Of ik accepteer dat ik niet alles meer kan en leg de nadruk op wat ik nog wél kan. Vanaf toen ging het bergopwaarts, al is de pijn in mijn achterhoofd en ogen altijd aanwezig en houdt een hersenstamaanval (met nog meer hoofd- en oogpijn, duizeligheid, aangezichtspijn en misselijkheid als ik kijk) me geregeld een week aan huis en deels in het donker aan bed gekluisterd.”
Kunst- en vliegwerk
“Vooral toen de kinderen klein waren, kostte het veel kunst- en vliegwerk om de boel draaiende te houden. Dat pakten wij, mijn man en ik, vooral praktisch aan. We gingen vlak bij school wonen, zodat ik de kinderen lopend kon wegbrengen. Mijn man plande nooit zijn vrije dagen in. Had ik een aanval, dan kon hij een snipperdag nemen. En ja, ik heb mijn kinderen meer dan eens voor een dvd’tje gezet als ik een slechte dag had.”
“Elke moeder moet echter soms schipperen. Dat heb ik wel gemerkt aan de vele reacties op mijn eerste boek Moe is moe (maar voldaan), met korte verhalen over de stress die moeders zichzelf en elkaar aandoen en over de taboes binnen het moederschap. Daar hoef je geen handicap voor te hebben!”
“Mijn boek kwam niet vanzelf. Ik heb bij 26 uitgevers aangeklopt, maar ondanks lovende commentaren wilde geen van alle het uitgeven. ‘Helaas, je bent geen bekende Nederlander …’ kreeg ik steeds te horen. Toen heb ik het zelf uitgegeven. Inmiddels is de tweede druk een feit, heb ik 5500 volgers op Twitter en ben ik over een paar maanden klaar met mijn volgende boek, een roman!”
Energielessen van Irene
- Maak je niet druk om zaken die niet belangrijk zijn of dingen die je niet kunt veranderen.
- Kijk naar wat er in je leven wel allemaal goed is en staar je niet blind op wat je niet kunt of hebt.
- Blijf geloven in jezelf, ook na de zoveelste tegenslag.
- Schuw het niet om hulp te vragen als je zelf (tijdelijk) minder energie hebt. Zou je het zelf raar vinden als een vriendin je vraagt om een boodschap voor haar mee te nemen als ze het zelf niet kan. Nee toch? Door tijdig om hulp te vragen, kun je sneller herstellen en sterker uit een mindere periode komen.
- Benader hobbels in de weg op een praktische manier en maak problemen niet groter dan ze zijn.
- Durf jezelf te zijn.