Wie: Karen van der Bijl (39), woont in Rotterdam

Op een nacht wordt Karen van der Bijl wakker en beseft dat haar linkerkant het niet ‘doet’. “Het bleek een heftige hersenvliesontsteking te zijn die niet alleen het hersenvlies, maar ook de hersenen had aangetast.”

“Ik had er weleens over gelezen; mensen die wakker worden en opeens verlamd zijn. In de zomer van 2011 overkwam het mij. Ik werd midden in de nacht wakker en realiseerde me dat mijn linkerkant het niet ‘deed’. Een heel enge gewaarwording! Gelukkig had ik een sneltoets op mijn telefoon zodat ik met één druk op de knop mijn ouders kon bereiken. Dat is echt mijn redding geweest.”
“In het ziekenhuis bleek het een heftige hersenvliesontsteking te zijn die niet alleen het hersenvlies, maar ook de hersenen had aangetast. Pas na twee maanden was ik sterk genoeg om naar een revalidatiecentrum te gaan.”

Zonnebril en oordoppen

“De eerste periode was heel zwaar. Ik kon alleen maar in mijn kamer zitten met een grote zonnebril op en oordoppen in. Elke prikkel was er één te veel. Hoewel ik stappen maakte – ik ging vrij snel van een rolstoel naar een rollator – besefte ik langzaam maar zeker dat ik niet volledig zou herstellen. Toch kwam het keihard aan toen ik bij het UWV te horen kreeg dat ik volledig en blijvend arbeidsongeschikt was. Op dat moment drong het pas écht tot me door dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn.”
“Omdat ik aan de linkerkant van mijn lichaam beperkingen heb, loop ik met een stok. Daarnaast ben ik onder meer prikkelgevoelig, heb ik moeite met begrijpend lezen, verwerk ik informatie traag en ben ik vaak moe. Die moeheid vind ik het lastigst van alles. Daardoor worden mijn klachten erger en ben ik heel beperkt. Zo moet ik elke middag twee uur slapen om te kunnen functioneren. Natuurlijk ben ik soms boos op de wereld en voel ik me tekortgedaan. Toch laat ik dat soort gevoelens nooit lang toe en vier ik vooral mijn successen. Onlangs heb ik mijn invalidefiets verruild voor een stoere bakfiets. Dat ik weer met opgeheven hoofd door de winkelstraat kan fietsen, maakt me zó gelukkig. Andere mensen denken: een fiets, waar heb je het over? Maar ik raak er niet over uitgepraat, het voelt als een zegen!”

Oppeppen

“Vroeger was mijn glas vaak halfleeg. Gek genoeg ben ik nu een stuk positiever en geniet ik veel meer van de kleine dingen. Van zoiets simpels als een mooie zonsondergang krijg ik een warm, gelukzalig gevoel. Ook sta ik veel lichter in het leven en wind ik me niet meer zo snel op. Het is zo zonde om je energie te verspillen aan negativiteit! Ik merk dat ik mensen nu goed kan oppeppen en kan motiveren om er iets van te maken. Wat dat betreft ben ik een leuker mens geworden.”