Vier jaar lang stond haar leven stil en vocht ze om te overleven. Langzaam begint de zon weer te schijnen en krijgt Melissa weer energie. Dit schooljaar start ze met een opleiding om zelf onderzoek te kunnen doen naar betere behandelmethoden.
“‘Oh, dat hebben we eigenlijk nog niet eerder gezien.’ Dat zinnetje heb ik vaak gehoord tijdens mijn ziekte, terwijl dat het laatste is wat ik wilde horen. Ik wilde horen dat de behandeling compleet normaal verliep, dat het ging zoals ze verwacht hadden, maar niets van dat alles. Steeds pakte het anders uit en waren er geen antwoorden op mijn vragen.”
“Vier jaar lang ben ik ziek geweest. Tijdens mijn examenjaar van de middelbare school begon het. Omdat ik bleef hoesten, ging ik langs de huisarts. Die vertrouwde het niet en stuurde me door naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek, wat uiteindelijk leidde tot een beenmergpunctie. De diagnose luidde myelodysplastisch syndroom: een beenmergstoornis die leidt tot leukemie. De enige remedie was een beenmergtransplantatie. Wonder boven wonder bleek mijn moeder een geschikte donor te zijn. Dit is bijzonder, want slechts in vijf procent van de gevallen is een ouder een geschikte donor. De transplantatie werd uitgevoerd en sloeg aan. Al snel bleek echter dat de behandeling té goed aansloeg. De cellen van mijn moeder vielen niet alleen de kankercellen aan, maar ook gezonde lichaamscellen. Mijn darmen en huid zijn het heftigst aangevallen, naast mijn lever, nieren en ogen. Mijn haar viel uit en ik voelde me doodziek. Meerdere keren lag ik wekenlang in quarantaine in het ziekenhuis. Mijn moeder voelde zich schuldig, maar dat vind ik onzin. Dankzij haar sterke cellen zijn de kankercellen uit mijn lichaam verjaagd. Ik ben haar juist dankbaar.”
Elk jaar een pruik
“Inmiddels ben ik kankervrij, maar wat de restschade in mijn lichaam is, is moeilijk te zeggen. Mijn haar is bijvoorbeeld nooit meer teruggekomen. Gelukkig krijg ik elk jaar van de stichting Puik voor Elkaar een prachtige pruik gratis en voor niets. Dat is nog iets wat kanker me heeft gebracht: de wetenschap dat er veel mensen zijn die zich belangeloos inzetten voor een ander. Met een andere stichting, de Vereniging Ouderen, Kinderen en Kanker, ben ik al tweemaal op survivorskamp geweest en wellicht ga ik nog vaker mee. Ook ben ik met Stichting Doe een Wens naar Florida geweest. Dat was fantastisch.”
“Tijdens mijn ziekenhuisopname heb ik lotgenoten verloren aan kanker. Kinderen die op dezelfde afdeling lagen, leven nu niet meer. Dat is zo oneerlijk. Aan de andere kant zie ik vriendinnen die niet ziek zijn geweest en al een stuk verder zijn met hun leven.”
“Eindelijk kan ik ook weer meedoen aan het leven. Door mijn ziekte weet ik precies wat ik wil. Ik ga de studie Biologie en Medisch laboratoriumonderzoek volgen en wil zo zelf de antwoorden vinden op de vragen die tijdens mijn ziek zijn onbeantwoord bleven.”
Op verzoek van Melissa tippen we deze site: puikvoorelkaar.nl