Wie: Lian Baremans (55), latrelatie, drie kinderen, richtte ‘De Achtertuin’ op. www.de-achtertuin.info

Wanneer Lian door een burn-out thuis zit, heeft ze alle tijd om te bedenken wat haar écht gelukkig maakt. Het antwoord ligt heel dicht bij huis.

“Ik was 41 toen mijn man plotseling overleed, hij zakte ineens in elkaar. Ik bleef achter met drie kinderen van 10, 13 en 15 jaar. In diezelfde tijd kwam mijn zoon in aanraking met drugs en moest ik naar het ziekenhuis om mijn baarmoeder te laten verwijderen. Toen ook nog eens drie zwagers overleden aan kanker, werd het me allemaal te veel. Ik trok het niet meer. Ineens kon ik niet meer autorijden, ik had geen idee hoe ik moest schakelen.”

Vrijheid

“Ik zat thuis met een burn-out en was onder behandeling bij een psycholoog, toen een kennis tegen me zei: ‘Lian, zoek eens iets voor jezelf. Als je daar energie van krijgt, kom je weer in je eigen kracht te staan.’ Langzaamaan kwam ik tot rust en kreeg ik nieuwe ideeën. Zo dacht ik aan mijn dochter die verstandelijk beperkt is en naar een 24-uurszorgopvang gaat. Ze zei steeds dat ze onze tuin zo miste: de dieren, de vrijheid en de natuur. Dit zorgde voor bewustwording. Het is blijkbaar helemaal niet vanzelfsprekend om naar buiten te kunnen. Juist deze mensen, die aan de rand van de samenleving staan, wilde ik een stukje vrijheid geven. Het idee alleen gaf mij al zo’n blij gevoel.”
“Ik las eens dat als je iets wilt bereiken, je er elke dag mee bezig moet zijn. Daarom begon ik met het zoeken van informatie, knipte ik plaatjes uit en maakte ik in de tuin een plattegrond. Op een gegeven moment kwam ik een hovenier tegen die ik vertelde over mijn plan. Hij beloofde door mijn weilanden te lopen en heeft uiteindelijk een tuinplan gemaakt. Dankzij de lieve mensen om mij heen heb ik ‘De Achtertuin’ kunnen realiseren. Het is bijzonder dat ik blijkbaar de gunfactor heb.”

Trots

“Met je blote voeten door het zand lopen of de structuur voelen van kiezelstenen. Spelletjes spelen of tot jezelf komen in de stiltehoek. Ik heb geprobeerd om de tuin zo veelzijdig mogelijk te maken, zodat het een plek voor iedereen is. Een plek waar mensen met een geestelijke, lichamelijke, of maatschappelijke beperking tot rust kunnen komen. Als ik de blije gezichten zie, voel ik me trots dat ik het heb aangedurfd. Want tussen het idee en het uiteindelijk verwezenlijken zit een grote stap, zeker als moeder van kinderen die veel aandacht nodig hebben.”