Kloppend hartje en een tikkende tijdbom

 

“Twintig was ik, toen ik voor het eerst de ziekte van Hodgkin kreeg. Ik had pijn in mijn schouder, was heel moe en er verscheen een bult in mijn hals. Na de diagnose stortte mijn wereld niet in. De perspectieven waren goed. Veertig keer werd ik bestraald, heel intensief. Ik was jong, ik bleef daarna niet te lang stilstaan bij wat er was gebeurd. Het leven ging door. Na mijn studie aan de PABO leerde ik Jerry kennen. We kregen een serieuze relatie, kochten een huis. En ja, we wilden heel graag een kind. Dat lukte aanvankelijk niet. We waren bang dat de bestralingen een nadelig effect op mijn vruchtbaarheid hadden gehad. Maar toen raakte ik toch spontaan zwanger. Wat waren we gelukkig met het jongetje dat in mij groeide. Toen ik weer een bobbel in mijn hals voelde, gingen de alarmbellen meteen af. Röntgenfoto’s en een biopt wezen uit dat de lymfeklierkanker terug was. Ik had een grote tumor die tussen mijn longen doorliep. Onder invloed van de zwangerschapshormonen was de celdeling extra snel gegaan. Ik was inmiddels zeven maanden in verwachting. De baby had de ziekte gelukkig niet.”

“Ik bracht uren in de babykamer door. Daar voerde ik hele gesprekken met mijn buik. De liefde die ik voelde was al zo groot. Dat wilde ik mijn zoon meegeven. Ik was vaak verdrietig en angstig. Zou ik hem wel zien opgroeien? Zou hij zich mij later wel herinneren? Ik was ook superstrijdlustig. Een ding wist ik zeker: ik wilde ook in deze laatste maanden van de zwangerschap goed voor mijn kindje zorgen. De artsen stuurden aan op het voortijdig halen van de baby, zodra dat mogelijk was, zodat daarna snel met de chemokuren gestart kon worden. Ik verzette me daartegen. Een oerdrift. ‘Mijn zoon moet gezond ter wereld komen. Hij geeft zelf aan wanneer het tijd is. Ik wil een spontane bevalling.’ Mijn keuze werd gerespecteerd, hoe onverstandig sommige mensen in mijn omgeving dat ook vonden. In mij klopte een klein hartje én er tikte een tijdbom.”

“Lars werd geboren op 23 februari, drie dagen voor de uitgerekende datum. Een blakende baby van zeven en een halve pond. Ik wilde de hechting goed tot stand brengen. Daarom stond ik erop dat ik borstvoeding zou geven. Twee weken kon dat. Daarna begon de bestrijding van mijn ziekte, die een halfjaar zou duren. De eerste drie dagen na zo’n chemokuur rook ik anders. Lars wilde dan niks van me weten. Dat vond ik moeilijk, maar ook mooi. Zo klein en toch al aanvoelen: dit is slecht voor mij. Nadat ik genezen was, zijn Jerry en ik getrouwd op Ameland. In die week kregen we nóg een cadeautje: ik bleek opnieuw zwanger. Ik was bang dat ik weer ziek zou worden, maar het ging goed. De bevalling van onze dochter Laila, de kraamtijd … Het was fijn om het allemaal op aan andere, meer zorgeloze manier mee te maken. Twee jaar geleden toonde een mammografie een voorstadium van borstkanker aan, waarschijnlijk een gevolg van de bestralingen van twintig jaar daarvoor. Mijn borst is toen verwijderd. De kunst is om jezelf niet als slachtoffer te zien, maar te kijken wat het je gebracht heeft. En hoe je daar anderen mee kunt helpen of inspireren. Ik heb mijn eigen site: www.simplifyyourlife.nl. Ook blog ik wekelijks op de site van gezondNU. Meer dan ooit besef ik: het leven draait om zingeving.”