‘Use it or lose it’, zeggen vooraanstaande deskundigen over je hersenen. Oftewel, nieuwe dingen leren is de manier om je brein gezond te houden. Maar opnieuw de schoolbanken induiken? Eng! Niet alleen geef je zekerheden op, ook je brein is roestig. Deze drie helden deden het toch. “Nu we tot ons zeventigste moeten werken, kun je maar beter iets doen waar je gelukkig van wordt.”
Sandra van der Aa-Legrand (42), life- en welzijnscoach, moeder van Lorine en Maélie, getrouwd met Rob. ikisens.nl
Hoe meer Sandra studeert, hoe duidelijker het is welke richting ze op wil. Toch durft ze haar baan niet op te zeggen om een eigen praktijk te beginnen. De dood van haar vader was haar wake-upcall.
“Ik leerde mijn man Rob kennen toen hij, op weg naar een vakantie in Spanje, autopech kreeg in het Franse dorp waar ik woonde. We werden verliefd en vier jaar later verhuisde ik, tegen de wens van mijn ouders in, naar Nederland om met hem samen te zijn. Na mijn studie werkte ik me snel op tot manager in het bedrijfsleven. We kregen twee prachtige dochters, hadden een mooi huis en ik presteerde top. Maar werk, status, geld en perfectie vulden het gat in mijn buik niet.”
“Op het randje van een burn-out ging ik in therapie. Ik ontdekte dat ik altijd geleerd had voor de buitenwereld te leven. Ik wilde me voortdurend bewijzen en was overdreven streng en kritisch. Onder begeleiding van de therapeut vond ik mezelf terug. Ik werd zachter, milder, gevoeliger, meevoelender … Wauw, dacht ik, dat wil ik ook kunnen! Ik wilde anderen helpen dichter bij zichzelf te komen.”
“Om mijn wens te realiseren volgde ik de ene na de andere opleiding. Soms was dat zwaar, maar hersenen zijn als spieren. Hoe meer je ze gebruikt, hoe beter ze werken. En hoe meer ik leerde over de complexiteit van mensen en hoe je ze kunt ondersteunen, hoe meer ik wilde weten. De mogelijkheden zijn talloos. Ik stop nooit met studeren!”
Wake-upcall
“Het werd steeds duidelijker welke richting ik op wilde. Alleen mijn baan opzeggen om een eigen praktijk op te richten? Dát durfde ik niet. De dood van mijn vader was mijn wake-upcall. Zijn leven lang had hij hard gewerkt om succesvol te zijn. En toen hij eindelijk met pensioen kon om te genieten, stierf hij. Ik wilde niet eindigen zoals hij en sloeg een aanbod voor een promotie af. Hoewel dat het einde betekende van mijn dienstverband, voelde het als een opluchting. Ik was nu vrij om te doen waar mijn hart lag.”
“Ik richtte mijn praktijk Ikisens op, waarmee ik mensen help zichzelf te respecteren, hun zelfvertrouwen te vergroten en hen weer in hun kracht te zetten. Mijn adviezen en coaching pas ik ook op mezelf en mijn kinderen toe. Ik ben een betere moeder geworden, neem meer tijd voor mezelf en heb een sterkere en mooiere band met mijn dierbaren. Mijn hoofd is weer verbonden met mijn hart. Ik ben compleet in balans en voel me intens gelukkig.”