Wie: Inge Habraken (28), getrouwd, moeder van Levi en Nieke

“Mijn gevoel zegt me dat dit niet voor altijd is”

Toen Inge de diagnose Q-koorts kreeg, dacht ze er met een paar weken vanaf te zijn. Inmiddels is het zeven jaar later en is ze nog steeds niet hersteld.

“In de zomer van 2009 werd ik heel ziek. Mijn huisarts dacht aan de Mexicaanse griep, omdat die op dat moment heerste. Haar advies was: thuisblijven en uitzieken. Maar de vermoeidheid bleef, net als de pijn in mijn spieren. Een paar maanden later kwamen ze er in het ziekenhuis achter dat het Q-koorts was. Hoe ik de infectie heb opgelopen, weet ik niet. Q-koorts wordt meestal overgedragen door geiten en schapen, maar een bezoek aan een (kinder)boerderij kan ik me niet herinneren. Waarschijnlijk is het botte pech en zat de bacterie in de lucht.”

Witte pakken

“Vlak voordat ik de diagnose kreeg, ontdekte ik dat ik in verwachting was van mijn eerste kindje. De artsen waren keihard: ik moest aan de antibiotica, zwanger of niet. Over mijn eigen gezondheid maakte ik me geen zorgen, maar wel over die van de baby. Wat als ik een miskraam zou krijgen? De zwangerschap verliep echter zonder problemen. Wel werd ik met 38 weken ingeleid, omdat de bacterie mogelijk in mijn vruchtwater zat. De bevalling was op zijn zachtst gezegd bijzonder; iedereen droeg beschermende witte pakken waarbij alleen de ogen zichtbaar waren en alle kastjes waren afgeplakt. Gelukkig kwam ons zoontje kerngezond ter wereld.”
“De klachten zijn bij mij nooit verdwenen. Ik heb het Q-koortsvermoeidheidssyndroom (QVS), wat inhoudt dat de antibiotica de bacterie wel heeft gedood, maar de restverschijnselen – moeheid en spierpijn – zijn gebleven. Had ik de antibiotica eerder gekregen, dan was ik er mogelijk met een paar weken vanaf geweest. De impact op mijn leven is groot. Mijn baan als onderwijsassistent heb ik moeten opgeven en mijn sociale leven is beperkt. Vooral dat laatste vind ik lastig. In het begin informeert iedereen nog naar je, maar op een gegeven moment haken bepaalde mensen toch af. Het ergste vind ik echter dat ik mijn gezin niet alleen kan runnen. Wanneer mijn man aan het werk is, moet mijn moeder me helpen.”

Geen garantie, wel hoop

“Ondanks alle belemmeringen heeft Q-koorts me ook goede dingen gebracht. Ik geniet veel meer van de kleine dingen in het leven en de mensen om me heen. Vriendinnen die me trouw zijn gebleven, mijn (schoon)ouders die voor me klaarstaan, mijn man Michel met wie ik het ondanks alles leuk heb. En natuurlijk de kinderen. Zij geven me kracht en zijn de reden dat ik ook op slechte dagen mijn bed uitkom. Hoe de toekomst eruitziet weet ik niet, maar ik blijf positief. De verwachting is dat het immuunsysteem zich na tien jaar herstelt. Natuurlijk heb ik geen garantie, maar mijn gevoel zegt dat dit niet voor altijd is.”