Ze was een actieve moeder van twee jonge kinderen. Plots werd ze slechthorend en kreeg ze tinnitus. Angelien Jacobs, nu 56 jaar, bleef positief. “Ik heb altijd gekeken naar wat wél mogelijk is.”
“In 1993 vertrokken we voor het werk van mijn man naar São Paulo. Onze zoons waren toen vier en twee jaar oud. Een groot avontuur. Ik zie de jongste nog staan op Schiphol, met zijn teddybeer. Het gebeurde toen we een jaar in Brazilië woonden. We lagen na een etentje net een uur te slapen. Toen één van de kinderen begon te huilen, sprong ik uit bed. In de gang viel ik flauw, waarschijnlijk door het snelle opstaan. Ik kwam met mijn hoofd op een houten speelgoedtrein terecht. In het ziekenhuis bleek dat mijn kaak was gebroken. Na de operatie hoorde ik bijna niets meer. Dat was schrikken, maar langzaam herstelde mijn gehoor. Tot het na een paar maanden weer achteruitging. Onderzoek wees uit dat ik otosclerose had, een verkalking van de stijgbeugel en het slakkenhuis. Het is puur toeval dat deze aandoening door het breken van mijn kaak aan het licht kwam. Al snel kreeg ik mijn eerste hoortoestellen.”
“Eind 1996 keerden we terug naar Nederland. Elk jaar ging ik slechter horen. Een stapedotomie – een operatie waarbij de bovenkant van de stijgbeugel door een prothese wordt vervangen – bood helaas weinig verbetering. Op het laatst hoorde ik met mijn rechteroor nauwelijks iets, met links nog tachtig decibel, vijftien procent. Dan kun je geen gesprekken meer voeren. Mijn werk op het secretariaat van een school moest ik opgeven. Ik had ook veel last van tinnitus. Alsof de hele dag de afzuigkap aanstond. Daar werd ik ontzettend moe van, ik kon me niet meer concentreren door de herrie. Ik was niet depressief, maar wel huiverig voor de toekomst. Wat als ik compleet doof zou worden? Ik was zielsgelukkig toen ik in 2009 in aanmerking kwam voor een cochleair implantaat.”
Luisterboeken en The Voice
“Het geluid van een CI is niet mooi. Een beetje alsof Mickey Mouse tegen je praat. Het duurde zeker een halfjaar voordat ik er goed mee kon horen. Het geluid van roeren met een lepel in een pan, vegen, koffiezetten … Alles moest ik opnieuw leren onderscheiden. Dat deed ik met hulp van de logopediste, waar ik drie keer per week naartoe ging. Later ging ik met woorden aan de slag. Thuis oefende ik met familie, buren en vriendinnen. Dat was ontzettend fijn. Ik leende bij de bibliotheek ook luisterboeken. Eerst kon ik er geen touw aan vastknopen. Maar ik zette door. Geweldig als ik wéér een hele zin kon horen. Nu kijk ik op televisie naar The Voice, om naar muziek te leren luisteren. Dat gaat steeds beter. Ik krijg soms weer kippenvel als ik iets moois hoor. De tinnitus is trouwens nagenoeg verdwenen. Ik heb al met al enorm geboft.”
“Het CI is voor mij een redmiddel. Ik kan weer meedoen aan de samenleving. Uit mijn vrijwilligerswerk voor de NVVS haal ik enorm veel voldoening. Als secretaris notuleer ik bij vergaderingen en behandel ik externe aanvragen voor informatie. Verder word ik erg blij van buiten zijn, bewegen en verre landen bezoeken. Mijn man en ik verkenden de afgelopen jaren onder andere China, Sulawesi en Myanmar. Op de fiets! We legden ruim honderd kilometer per dag af, vaak in bergachtig gebied. In de steden was het verkeer druk. Best bijzonder hè, voor een slechthorende? Ik ben trots op wat ik allemaal heb bereikt. Van het begin af aan heb ik me voorgenomen om mijn leven niet te laten verpesten door mijn slechte oren. Ik heb altijd gekeken naar wat wél mogelijk is. Niet kniezen, maar genieten van kleine dingen.”
Wat is een cochleair implantaat (CI)?
Een CI is een elektronisch toestel dat het werk overneemt van de beschadigde delen van het binnenoor. Het levert geluidssignalen aan de hersenen. Het binnenkomende geluid is computerachtig. Een CI bestaat uit een intern gedeelte (elektroden in het slakkenhuis) en een externe spraakprocessor.
Meer informatie: www.stichtinghoormij.nl, Nederlandse Vereniging voor Slechthorenden, www.nvvs.nl