Ziek zijn is al vervelend genoeg. Maar wat als artsen niets kunnen vinden? Wat als ze zeggen dat je lichamelijk gezond bent, terwijl jij je toch echt beroerd voelt? Leonie, Yvonne en Deborah maakten het mee.
“Ik speelde een toneelspelletje”
Omdat artsen haar gezond verklaarden, deed Leonie Seket maar alsof ze haar buikpijn niet voelde.
Wie: Leonie Seket-Verkuyl (26), getrouwd, werkt vanuit de Wajong 16 uur bij een marketingbureau.
“’Je bloedwaardes zijn goed. Er is niets aan de hand’, zei mijn huisarts. Dat ik toch buikpijn had, vond hij niet vreemd. Als student zakte ik vast nachten achter elkaar door en at ik alleen fastfood. Ik moest maar eens wat gezonder leven, dan knapte ik wel op …
Ik was achttien. Wie was ik om tegen hem in te gaan? Hij had ervoor gestudeerd. Hij wist beter. Maar ondertussen was de pijn zo heftig, dat het leek alsof mijn buik explodeerde. Soms kon ik zelfs geen lessen volgen. Klasgenoten vonden dat raar, want er was toch niets gevonden? Iedereen heeft weleens een beetje buikpijn van de stress. Pas toen ik vijftien kilo afviel, besloot de huisarts me door te sturen naar een specialist.”
“Ik ging de hele medische molen door en kreeg de diagnose prikkelbaredarmsyndroom. Een aandoening waarbij je wel degelijk buikklachten ervaart, maar waarvoor geen zichtbare, lichamelijke afwijkingen worden gevonden. Aan de ene kant was ik opgelucht: ik had geen ernstige ziekte. Aan de andere kant vóélde ik me wel ziek en was er geen behandeling. Ik sloeg aan het zoeken. Soms vond ik een medicijn en vroeg ik mijn huisarts of ik dat mocht uitproberen. Met hulp van een diëtist paste ik mijn eetpatroon aan en ik ging naar een hypnotherapeut. Voor de rest was het kiezen op elkaar en doorgaan. Ik speelde een toneelspelletje. Wat voelde ik me eenzaam.”
Grenzen respecteren
“Na mijn opleiding ging het verder bergafwaarts. Ik kreeg onverklaarde pijnklachten in mijn hele lichaam en raakte soms zelfs tijdelijk verlamd. Opnieuw zeiden artsen dat ik gezond was. De strijd die ik tegen het onbegrip en de vooroordelen voerde, was bijna nog zwaarder dan de pijn zelf. Ik twijfelde ook aan mezelf. Voelde ik echt wel wat ik voelde? Zat het misschien toch tussen mijn oren?”
“De pijnklachten werden uiteindelijk geschaard onder fibromyalgie en de verlammingsverschijnselen onder een conversiestoornis. Schijnbaar had ik mijn klachten zo lang genegeerd dat mijn hersenen het niet meer aankonden. Ze blokkeerden af en toe, waardoor ik mijn benen niet meer kon bewegen. Hoe vervelend die stoornis ook was, ze drukte me wel met de neus op de feiten. Als ik nog iets van mijn leven wilde maken, moest ik mijn grenzen gaan respecteren.”
“Hoewel er nog steeds geen lichamelijke verklaring is voor mijn klachten, gaat het wel beter. Ik heb geleerd te luisteren naar de signalen van mijn lichaam. Dat betekent vooral: veel rust, veel structuur, gezond eten en lief zijn voor mezelf. Daardoor lukt het me nu om twee dagen per week te werken.”
“Natuurlijk is het frustrerend dat ik niet hetzelfde kan als leeftijdsgenoten. Toch ben ik blij met wat ik heb bereikt. Het hoeft niet allemaal groot, duur en ingewikkeld. Het gaat erom dat je in het moment geniet. Mijn man, mijn werk, fotograferen in het bos, een dag zonder pijn, een taart bakken. Dat zijn dingen die waarde geven aan mijn leven.”
Wat is SOLK?
SOLK staat voor somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten. De klachten zijn reëel, maar een duidelijke, lichamelijke oorzaak is er niet. Vage diagnoses zoals fibromyalgie, prikkelbaredarmsyndroom, chronisch vermoeidheidssyndroom en conversiestoornis vallen ook onder SOLK.
“Ik wilde niet dat anderen me een zeur vonden”
Sinds haar jeugd kampt Yvonne van der Burg met ernstige luchtweginfecties, huidproblemen, spierkrampen, evenwichtsstoornissen en ontstekingen. Artsen vinden geen oorzaak. Yvonne wél.
Wie: Yvonne van der Burg (52), relatie, twee kinderen, candidacoach, candidacoach.nl
“Als kind had ik de ene luchtweginfectie na de andere. In mijn tienerjaren kreeg ik daar een sterk wisselende bloedsuikerspiegel, duizeligheid, ontstekingen en acne bij. Nog weer later ontwikkelde ik een zonneallergie, chronische verkoudheid, spierkrampen en darmklachten. Artsen wisten niet wat ze met me aan moesten en propten me vol antibiotica, puffers, pillen en drankjes. Zelf deed ik net zo hard mee door allerlei zelfzorgmiddelen uit te proberen. Het kostte me een fortuin. Niets hielp.”
“Toen ik de veertig ruim gepasseerd was, had ik nog steeds een heel scala aan klachten. Overal had ik wel een verklaring voor. Dat vervelende kuchje? Dat had mijn moeder ook, zat in de genen. Pukkels en uitslag? Hormonen! Of: ik heb gewoon een zwakke weerstand …”
“Ik wilde niet dat anderen me een zeur vonden, dus pepte ik mezelf op en deed ik vrolijk. Maar ondertussen beperkten mijn klachten me behoorlijk. Door mijn hoest vermeed ik bijeenkomsten waar ik lange tijd stil moest zijn. Een dagje zon, zee en strand zat er niet in, omdat ik erna allemaal rode, jeukende bultjes kreeg. Uit angst dat ik spierkrampen zou krijgen, deed ik soms niet meer mee met tennistoernooien. Over iedere keuze die ik maakte, dacht ik drie keer na. Ik wilde geen storende factor zijn.”
Omschakeling
“Na de zoveelste voorhoofdsholteontsteking stelde de huisarts de diagnose astma. Het verbaasde me, want van de middelen die hij me voorschreef, werd ik alleen maar benauwder. De KNO-arts kwam ook met een ‘oplossing’: een ingrijpende operatie om mijn holtes en luchtwegen te verruimen. De garantie dat dit echt zou helpen kon hij niet geven. Ik vertelde het verhaal aan een tennisvriendin en zij gaf me het adres van een mesoloog. Wat had ik te verliezen? Ik ging naar hem toe.”
“In één consult stelde de mesoloog vast waar de oorzaak van al mijn problemen lag: een candida-infectie in mijn darmen. Hij schreef supplementen voor en adviseerde me onder andere geen suiker, koemelk en toevoegingen meer te eten en zo weinig mogelijk gist. Hoewel het een enorme omschakeling was, beet ik me meteen vast in dit candida-dieet. Ik was bereid alles te doen om me niet meer zo ziek te voelen.”
“De onbegrepen klachten waar ik minstens dertig jaar last van had, verdwenen binnen enkele maanden. Ik was zo blij dat ik een grote bos bloemen naar mijn tennisvriendin stuurde.”
“Tot op de dag van vandaag voel ik me superfit en gezond. Ik heb er mijn missie van gemaakt om mijn ervaringen te delen, zodat ik ook anderen kan helpen op weg naar een goede gezondheid.”
Wat is een candida-infectie?
Candida is een gist die van nature in ons lichaam voorkomt. Onder invloed van verkeerde voeding en stress kan deze gist in een schadelijke schimmel veranderen en zo infecties veroorzaken. Het klachtenpatroon varieert van darmproblemen tot luchtweginfecties, van spierpijn tot pukkels en van concentratieproblemen tot stemmingswisselingen.
Boek
Heb jij Candida? Ik (k)ook!, van Yvonne van der Burg, ISBN 978 90 484 244 81, (€18,95)
“Stress, angst en verdriet bepaalden jarenlang mijn leven”
Ontelbaar vaak stond Deborah de Poorter voor een dichte deur. Toch gaf ze niet op.
Wie: Deborah de Poorter (28), woont samen, communicatiemedewerker, hetvaltwelmaarnietmee.nl
“Ambulances waren zo vaak voor me uitgerukt dat ze me niet meer wilden meenemen. Een psychiater zei dat ik het fakete, dat ik het voor de aandacht deed. Mijn baan, mijn studie, mijn sociale leven, mijn toekomst. Alles stond op de tocht. Het was de verdrietigste periode in mijn leven.”
“Tien keer per dag zakte ik door mijn benen of viel ik flauw. Artsen keken naar me alsof ik een alien was en vertelden keer op keer dat ze niets voor me konden doen. Toch klopte ik gewoon weer aan bij de volgende arts. Ik wilde mijn leven terug. Daar vocht ik voor.”
“Op tv zag ik een programma over een meisje met een conversiestoornis. Door acute stress of angst viel zij soms spontaan flauw. Ik herkende mezelf in haar en vertelde dit tegen een psycholoog. Kort daarna werd de diagnose gesteld en mocht ik naar SOLK: een speciaal centrum voor mensen met onverklaarde lichamelijke klachten. Voor het eerst begrepen behandelaars precies wat er met me aan de hand was. En dat ik dit had, was helemaal niet zo gek. Jarenlang bepaalden stress, angst en verdriet mijn leven. Ik sloeg op de vlucht voor mijn problemen. Daardoor ging de knop om te voelen letterlijk om.”
“In de kliniek leerde ik de strijd met mijn problemen op een gezonde manier aan te gaan. Vijf jaar lang werkte ik hard aan mijn herstel. Ik kwam weer in contact met mezelf.”
Vertrouwen
“Mijn klachten doven steeds verder uit. Ik heb nu zelfs zo veel energie dat ik na mijn werk nog een activiteit kan plannen. In het begin was dat wennen. Is dit niet gevaarlijk?, vroeg ik me af. Zal ik niet weer vallen? Gaandeweg kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijn lijf. Ik weet heel goed wat ik wel en niet aankan.”
“ Hoewel ik altijd een vorm van angst, stress of paniek zal voelen, laat ik het niet meer de overhand hebben. Schrijven is voor mij een fantastische uitlaatklep. Het helpt de schaamte in mezelf te doorbreken en zorgt voor orde in mijn chaos.”
“Ik besloot een blog op te richten en schreef ook een boek. Ik wil graag het taboe doorbreken rondom onbegrepen klachten en er meer bekendheid aan geven. Dat er geen lichamelijk oorzaak is, betekent niet automatisch dat er geen hulp is.”
“Ziek zijn is naar en helemaal als niemand je gelooft. Maar in mijn geval gaf het mijn leven ook een positieve wending. Ik heb ontdekt hoe ik mijn potentieel leef. En ik kreeg een bonus. De taxichauffeur die me dagelijks van mijn woonplaats naar de kliniek bracht, is al zeven jaar de liefde van mijn leven.”
Wat is een conversiestoornis?
Een conversiestoornis is een psychische aandoening waarbij de hersenen bepaalde lichamelijke functies tijdelijk uitschakelen. Dat uit zich bijvoorbeeld in verlammingen, flauwvallen, blindheid en doofheid. De klachten komen en gaan, zonder dat iemand daar invloed op heeft. Bij onderzoek wordt geen lichamelijke oorzaak gevonden. Iemand met een conversiestoornis doet niet alsof. De verschijnselen zijn echt.
Boek
Het valt wel, maar niet mee! van Deborah de Poorter, ISBN 978 90 823 494 05 (€15,-)