Geen baan, niet naar school, weglopen van huis en in aanraking met drugs. “Soms zien we Bram maanden niet”, zegt moeder Christien over haar zoon.
Graatmager
Bram liep stage bij een leerbedrijf. Eén dag leren, vier dagen werken. Toen hij plotseling werd ontslagen, stortte zijn wereld in. Toen begon het allemaal. Met zijn werk, verloor hij ook zijn inkomen en zijn zelfvertrouwen. Hij stopte met zijn opleiding en raakte emotioneel compleet in de war. Steeds verder trok hij zich in zichzelf terug. Hij kreeg uit het niets woedeaanvallen. Liep weg van huis en kwam terecht in een kraakpand. In een paar maanden viel hij 25 kilo af, verzorgde zich niet meer, werd graatmager en kwam in aanraking met drugs.
Wanhopig
Soms zien we Bram maanden niet. Als hij dan plotseling thuiskomt, duurt het niet lang of de boel explodeert. De laatste keer ging hij zo door het lint dat hij zijn hele kamer kort en klein schopte. Hij schreeuwde zo hard tegen me dat hij water nodig had om zijn keel te smeren. In zijn onmacht heeft hij naar me gespuugd. Hij lijkt op dat soort momenten een ander persoon. Er trekt dan een waas voor zijn ogen. Achteraf heeft hij spijt en schaamt hij zich. ‘De dingen die ik tegen jou gezegd heb, wil ik nog niet eens dénken, mam’, zegt hij dan. Maar het gebeurt iedere keer weer. Het breekt mijn hart hem zo te zien lijden. Ik zou hem het liefst willen laten opnemen, maar daarvoor moet hij zelf toestemming geven en dat zal hij nooit doen. Ik word er wanhopig van. Voor de wet is hij minderjarig en zijn de ouders dus verantwoordelijk. Maar wat moet ik? Politie en hulpinstanties trekken hun handen van hem af omdat hij ‘al’ zeventien is. Als ouder kan ik nergens heen. Ik beland voortdurend tussen wal en schip.
Mantel der liefde
Heb ik het wel goed gedaan als moeder? Heb ik steken laten vallen in de opvoeding? Er waren vroeger spanningen thuis. Mijn man had wisselende buien toen de kinderen nog klein waren. Soms aanbad hij me, dan weer kleineerde hij mij. Hij wilde bij me weg, maar bleef. Ik wist nooit precies waar ik met hem aan toe was. Ik bedekte onze problemen met de mantel der liefde. Ik cijferde mezelf weg, in de overtuiging dat ik het juiste deed voor mijn gezin. Pas later bleek hij manisch-depressief.
Basis
Ik dacht dat ik de stress thuis bij de kinderen had weggehouden. Achteraf bleek die toch keihard aangekomen te zijn. Bram kreeg in die tijd, hij was toen twaalf, een acute astma-aanval. Volgens de arts was het stress: stress van de jarenlange pesterijen op school en de stress van thuis. Eigenlijk maakt hij nu precies mee wat hij vroeger als kind ook meemaakte. Opnieuw verliest hij zijn veilige basis en dat tast opnieuw zijn zelfvertrouwen aan.
Knokken
Ooit had ik een motorongeluk met ernstige gevolgen. Er bleef een zielig hoopje chronisch pijnpatiënt van me over. Toen besefte ik dat ik voor mezelf op moest komen, dat ik terug moest knokken. Ik kwam bij een alternatief behandelaar voor de revalidatie. Mijn interesse werd gewekt en van het één kwam het ander: inmiddels heb ik mijn eigen praktijk voor natuurgeneeskunde. Vroeger was ik veel onzekerder dan nu. Afhankelijk zelfs. Ik heb geleerd dingen van me af te laten glijden.
Orkaan
Soms heb ik het gevoel het oog te zijn van een orkaan. Het leven raast, mijn zoon gaat tegen me tekeer, er zijn allerlei problemen. Maar ik ben de spil en binnen is het rustig. Ik heb geleerd dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen problemen. Ik heb mijn weg gezocht en gevonden. Ook Bram moet zijn eigen pad zoeken. Ik ben er voor hem als hij me nodig heeft, maar hij moet het zelf doen. Er gloort hoop. Een paar dagen geleden belde hij. We hadden elkaar maanden niet gezien. ‘Zoals ik nu bezig ben, red ik het niet’, zei hij. ‘Mag ik alsjeblieft naar huis komen?’ Het gaat iets beter. Hij eet weer, verzorgt zich weer. Ik heb vertrouwen in de toekomst.
De natuurgeneeskundepraktijk van Christien van Dijk:
www.natuurgeneeskundeplus.nl