In 2011 viel ik van de trap en brak ik mijn pols. Twee operaties volgden om de breuk goed te zetten. Toen het gips eraf was, bleek mijn hand dik, blauw en verstijfd te zijn en ook mijn arm en schouder deden pijn. Diagnose: posttraumatische dystrofie. Een halfjaar later ben ik nog steeds beperkt in het functioneren van mijn hand en bij het draaien van mijn pols. Wat is dystrofie, wat zijn de vooruitzichten en wat kan ik zelf doen voor herstel?
– Anneke Bregman
Metta Hofstra, huisarts:
Posttraumatische dystrofie is een bijzonder vervelende, vrij weinig voorkomende complicatie na een breuk van arm of been (inclusief hand en voet). Een nieuwe benaming ervoor is CRPS, ofwel Complex Regionaal Pijnsyndroom. Na een relatief kleine breuk of verwonding ontstaan klachten in een veel groter gebied dan waar de breuk zat. Jaarlijks krijgt ongeveer een op de vierduizend Nederlanders er last van en we weten nog steeds niet hoe het komt. Feit is dat de ledemaat extreem pijnlijk wordt, vaak met een slechte doorbloeding en het dunner worden van de spieren. De ledemaat is zweterig en vaak koud en het bot vertoont ontkalking. Soms geneest het spontaan, vaak duurt het jaren en geneest het niet zonder restverschijnselen; een enkele maal leidt het tot een volstrekt niet meer kunnen gebruiken van de arm of het been.
Tot een jaar of vijf geleden bestond de gangbare behandeling uit pijnstilling en rust. Sinds enkele jaren wordt echter door een aantal revalidatieartsen de zogenaamde Macedonische methode toegepast. Deze methode houdt in dat de therapeut de aangedane ledemaat juist krachtig door de pijngrens heen beweegt. De patiënten schreeuwen het tijdens de behandeling af en toe uit van de pijn, maar de resultaten van de therapie zijn soms spectaculair. Het ziekenhuis in Hoogeveen was een van de eerste die de therapie toepaste. Als u informeert bij de Nederlandse Vereniging van Posttraumatische Dystrofie Patiënten, kunt u alle adressen van behandelcentra in Nederland krijgen.