“Sinds vier dagen voelen we haar bewegen”

 

“In West-Friesland, waar ik ben opgegroeid, noemen ze een vrouw zoals ik een ‘oude priem’. Iemand dus die op latere leeftijd haar eerste kind krijgt. Moedergevoelens waren mij tot voor kort vreemd. Na mijn studie ging ik mee in de zogenoemde ‘ratrace’. Hard werken, carrière maken. Ik had verschillende relaties, maar ontmoette nooit iemand waarmee ik de rest van mijn leven wilde delen. Met Niels, die ik zeven jaar geleden tijdens een zeilvakantie ontmoette, voelde ik dat wel. Al na een paar maanden woonden we samen. Vorig jaar trouwden we. Een actieve wens om ons geluk uit te breiden met een kind, is er bij ons nooit geweest. We hadden genoeg aan elkaar, onze twee katten en de hond. Maar de omgeving dacht daar anders over. Hoe meer ik de veertig naderde, hoe vaker ik hoorde: ‘Het klokje tikt door, wordt het niet eens tijd?’ Vooral mensen die verder van ons afstonden, stelden die vraag. De vrijpostigheid verbaasde me altijd. Alsof het bij iedereen maar lukt om zwanger te worden. Ik ken genoeg stellen die er veel moeite voor moesten doen. ‘Misschien is het ons niet gegund’, antwoordde ik dan, zodat die persoon besefte dat er een grens was overschreden.”

“Weet je, het is allemaal niet zo zwart-wit. Het verhaal van Niels en mij is best complex. Er was bij ons geen volmondige ‘ja’, maar ook geen stellige ‘nee’. Vanaf het begin gebruikten we geen anticonceptie, omdat we elkaar niet de mogelijkheid wilden ontzeggen om ouder te worden. We dachten: we zien wel. Twee jaar gebeurde er niks. Tot ik een miskraam kreeg. Zonder dat ik het wist, was ik zes weken zwanger geweest. Mijn lichaam had me geen enkel signaal gegeven. Ik had in die periode best wat glaasjes gedronken en een zware antibioticakuur gehad. Voor mijn gevoel had dat vruchtje nooit enige kans gekregen. Daar worstelde ik mee. Er ging nog eens vijf jaar voorbij. Een bevruchting vond nooit meer plaats. Het was voor ons niet weggelegd en daar hadden we vrede mee. Een vriendin raadde ons wel aan om eens met een deskundige te gaan praten. Om te onderzoeken of er met een van ons iets aan de hand was, waarvoor wellicht een operatieve ingreep nodig was. Behoefte om het ivf-traject in te gaan, hadden we niet. We waren alleen op zoek naar een verklaring. Daarna zouden we ons richten op een toekomst zonder kinderen. Ik had een paar jaar daarvoor de zaak in kunstnijverheidsproducten en oude prenten van mijn moeder overgenomen in het centrum van Amsterdam. Niels opende in dezelfde straat een klein theewinkeltje. Daar hadden we allerlei plannen mee.”

“Vlak voor de voorjaarsvakantie gingen we naar de huisarts. Dat gesprek was prettig, maar heftiger dan ik dacht. Ik moest huilen. Het was definitief: we namen afscheid van het idee dat we ooit vader en moeder zouden worden. Een deur ging dicht. En toen kregen we in Frankrijk dit geschenk, dat niet meteen als een cadeautje voelde. Na de zwangerschapstest zaten we stil op het strand. Vertwijfeld, boos ook. Het voelde alsof de natuur een grap met ons uithaalde. Ik was ook bang. Tijdens de eerste weken van de vakantie had ik me volop overgegeven aan het bourgondische leven. Had ik de foetus, net als die eerste keer, weer in gevaar gebracht? Thuis stelde de verloskundige me gerust. In dit prille stadium was er nog geen uitwisseling van schadelijke stoffen. Ik ben nu 21 weken in verwachting. Het gaat goed met ons kind. De echo vorige week toonde een prachtig miniatuurmensje. Sinds vier dagen voelen we haar bewegen. Die getuigenis van leven ontroert ons. We moesten even wennen. Maar nu koesteren we dit kleine wonder.”