Na haar tweede bevalling raakte Wendy van den Berg in een postnatale depressie. Pas nadat ze zich een paar jaar door het leven sleepte, vond ze haar draai.
Zorg
“Van onze drie kinderen kwam Duncan het moeilijkst ter wereld, maar vergeleken met zijn broer en zusje gaat hij fluitend door het leven. Tygo, de oudste, heeft ADD. Onze jongste, Quinty, heeft maar één nier en een half sleutelbeen. Zij heeft hierdoor geen reserves en aan haar afhangende rechterschoudertje blijft geen rugzak hangen. De dokters onderzoeken momenteel of zij het floating harbour syndroom heeft. Ze zal later misschien groeihormoon moeten nemen.”
Op het nippertje
“Ik was 34 weken zwanger van Duncan toen ik tijdens een hoestbui iets voelde knappen in mijn buik. Omdat ik aanhoudend harde buiken had, zei de verloskundige dat ik in bad moest gaan liggen. Het water was binnen een kwartier vuurrood! Ik moest met spoed naar het ziekenhuis. De dag na de bevalling werd ik wakker met een leeg gevoel: was dit echt gebeurd? Lichamelijk knapte ik snel op. Geestelijk was ik een puinhoop. Ik voelde me een mislukkeling. Ik kwelde mezelf met de vraag wat voor moeder ik was dat ik dit kind niet op een normale manier op de wereld had kunnen zetten.”
Verwerken
“Door de hectische kraamtijd kon ik de bevalling slecht verwerken. Eenmaal thuis zorgde ik op de automatische piloot voor de kinderen, maar het huishoudelijk werk hoopte zich op. Ik sleepte mezelf door de dagen heen. Ik was moe en lusteloos. Ik voelde weinig, geen verdriet, maar ook geen blijdschap. Heel eenzaam want de wereld draaide door terwijl ik stilstond. Pas toen ik zwanger was van ons derde kind signaleerde de verloskundige dat ik waarschijnlijk al die tijd een postnatale depressie had gehad.”
Vriendinnen
“Toen ik voor het eerst zwanger was, stopte ik met mijn werk om thuis te zijn voor de kinderen. Maar ik was een van de weinige thuisblijfmoeders in de tweeverdienerswijk waar wij woonden. Overdag werkte iedereen; ik had weinig sociale contacten. Dat veranderde gelukkig toen we verhuisden naar een andere wijk. Ik leerde hier een paar vriendinnen kennen met wie ik lief en leed kan delen. Zalig! Ook mijn man Patrick is een steun. Het is hem niet gauw te veel. Dankzij hem, en mijn ouders die me leerden dat je na een tegenslag je schouders eronder moet zetten, krabbelde ik er weer bovenop.”
Koffie
“Tygo doet voordat hij denkt. Vandaag verbrandde hij nog zijn hand onder een hete kraan. Prikkels komen intens bij hem binnen, hij slaapt moeilijk en heeft veel nachtmerries. Er was een tijd dat hij de helft van de week bij ons in bed lag. Hij zou Ritalin krijgen. Maar ik schrok zo van de bijwerkingen dat ik zocht naar alternatieven. Ik kwam gek genoeg uit op koffie. Koffie werkt stimulerend: hij kan zich beter concentreren, is minder afgeleid, rustiger en beter te sturen. ’s Nachts krijgt hij melatonine: een lichaamseigen stof waardoor hij beter de slaap kan vatten.”
Moedergevoel
“In het begin had ik veel medische zorgen om Duncan en Quinty. Dat hakte er in, maar we zijn er goed doorheen gekomen. Mijn moedergevoel zei dat er ook met Tygo iets was, maar wat? Het is vermoeiend en frustrerend om te zien dat je kind niet lekker in zijn vel zit. Sinds een jaar weten we dat hij ADD heeft. Er waren weken dat we naar het ziekenhuis, consultatiebureau en GGZ moesten en ook nog de leerkracht op de hoogte moesten houden. Gelukkig lukte dat omdat ik zelf niet werk, ik kan er zijn voor de kinderen. Ik ben ontzettend blij dat ik die beslissing genomen heb. We hebben een open en eerlijke band met ze opgebouwd en weten wat er allemaal speelt. Ik geniet iedere dag dat ik getuige mag zijn van de manier waarop onze drie kanjers zich ontplooien.”