Wie: Willemijn van Waardhuizen (52), professioneel pelgrim

Zes jaar geleden wandelde Willemijn haar eerste pelgrimstocht, die vijf maanden duurde. Daarna is ze niet meer gestopt. De teller staat inmiddels op 13.500 wandelkilometers en ze mag zich professioneel pelgrim noemen.

“Ik was al een aantal jaar zoekende naar ‘iets’, maar ik wist niet wat. Ik kon mijn ei niet kwijt in de banen die ik had. Als ik achter de computer zat, voelde ik mijn energiepeil gewoon naar beneden zakken. En de continue ratrace, onnodige stress en het competitieve van onze huidige maatschappij bevielen me totaal niet. Ik werd er gewoon ongelukkig van. Ik voelde me anders dan anderen en ik handelde al vaak buiten het geijkte plaatje.” 
“Waar ik wel gelukkig van werd was reizen. Andere mensen ontmoeten en culturen leren kennen verbreedden mijn blik op de wereld. Ook voelde het zwervende gevoel en los zijn van alles heel fijn. Op televisie zag ik iets over pelgrimstochten wandelen en ik besloot direct dat ik dat wilde doen. Ik denk dat het zo heeft moeten zijn, het voelde bijna als een soort dwang. Twee maanden later deed ik mijn rugzak om en trok mijn voordeur in Amsterdam achter me dicht. Ik wandelde mijn eerste pelgrimstocht via Le Puy en Velay naar Santiago de Compostela. Het heeft mijn leven compleet veranderd.”

Mezelf gevonden

“De eerste drie maanden liep ik vrijwel alleen. Dat deed iets unieks met me, er leek wel wat te veranderen in mijn hersenen. Elke dag stond ik op en was ik alleen met mezelf en de natuur. Ik ervaarde rust om na te denken, los te laten en ik kwam dichter bij mezelf. Ik maakte mijn eigen beslissingen en deed het op mijn manier. Dat gaf zoveel voldoening. Ik kwam ook weer in contact met mijn eigen lichaam en de fysieke inspanning trok me aan. Het laatste uur van een route kan soms pittig zijn, maar als ik aankom op mijn bestemming, geeft dat zo’n lekker gevoel.”

Open en eerlijke contacten

“Bij veel pelgrimstochten in bijvoorbeeld Spanje en Portugal wandel ik dagenlang in de middle of nowhere, over middeleeuwse paden met kleine keitjes. Toch maak ik iedere dag zoveel mee en ontmoet ik geweldige mensen. Ik merk dat ik op een andere manier in contact kom met andere wandelaars en de lokale bevolking. Het lijkt wel meer open en eerlijk, zonder oordeel. Ik heb mijn geloof in de mensheid teruggekregen, dat was ik een beetje verloren. Ik kan wel stellen dat ik inmiddels verslaafd ben aan het wandelen. Ik heb er, als reisleider van pelgrimstochten in Spanje, Portugal en Frankrijk, zelfs mijn baan van kunnen maken. Zo deel ik mijn passie en ervaar ik dat ook anderen geraakt worden door de ervaring. Hoe bevoorrecht kun je als mens zijn …”