“Ik was ook een vergeten kind”

Maxime van der Heijden werkt als internationaal model, staat in bladen als Vogue Italia en Harper’s Bazaar, reist over de hele wereld en is bezig een eigen bedrijf op te zetten. Lang niet gek voor een meisje dat opgroeide in verschillende pleeggezinnen. “Dat wil ik ook meegeven aan de ‘vergeten kinderen’ van vandaag: een moeilijke jeugd geeft je geen achterstand, maar juist een voorsprong.”

“‘Jij bent toch model’, zei een tienjarig jongetje laatst tegen me op het filmfestival van ‘Het vergeten kind’ (voor kinderen die opgroeien in gezinnen met meervoudige problematiek zoals verslavingen en psychische problemen, red.). Ik antwoordde dat dat klopte. Hij vertelde dat hij in een tehuis woonde en zei daar meteen achteraan: ‘Dus ik heb een achterstand.’ Toen ik hem vertelde over mijn jeugd, keek hij me met grote ogen aan. Ik vertelde dat ik in pleeggezinnen heb gewoond, maar dat ik vind dat je door zo’n jeugd juist geen achterstand hebt, maar een voorsprong. ‘Kijk,’ legde ik hem uit, ‘als kinderen uit jouw klas thuiskomen, is daar een papa of mama die zegt: ‘Kom op, je moet je sommen nog maken.’ Bij jou is dat anders en daarom moet jij nu al je eigen papa en mama zijn. Daardoor leer je al heel vroeg om zelf je boontjes te doppen. Eigenlijk heb je dus een voorsprong.’ Hij keek me aan en zei: ‘En nu ben jij zo succesvol … Ik ga vanaf nu echt altijd mijn sommen maken.’”

Weg bij papa en mama

“27 jaar geleden werd ik geboren in Amsterdam. Mijn moeder was de mooiste, grappigste en liefste vrouw die er bestond, maar leed onder andere aan borderline en alcoholisme. Als ze zich goed voelde, was ze enorm creatief en maakte hippie-achtige kunstwerken. Dan was ze vrolijk en heel grappig. Maar voelde ze zich slecht, dan was het ook echt mis. Tot mijn vierde heb ik bij haar gewoond, toen haalde mijn vader me bij haar uit huis, omdat ze niet voor mij kon zorgen.”
“Van mijn vijfde tot mijn tiende woonde ik bij mijn vader. Op zich was dat een onbezorgde periode. We gingen vaak uit eten of zomaar even de stad in om wat leuks te kopen. Mijn vader is een schat van een man. Toch kon ook hij niet langer voor me zorgen en op mijn tiende kwam ik in een pleeggezin terecht. Over waarom mijn vader niet voor me kon zorgen, vertel ik liever niet. Ik wil het verhaal bij mezelf houden en vertellen over hoe ik ermee omgegaan ben. Wat je aandacht geeft groeit en daarom richt ik me liever op het positieve. Daarmee bedoel ik niet dat je maar moet vergeten wat er allemaal is gebeurd. Juist niet. Ik weet als geen ander dat als je iets niet verwerkt, het hoe dan ook weer bovenkomt. Maar ik wil niet denken in schuldigen en slachtoffers.”
“Als kind vond ik het lastig te begrijpen waarom ik naar een pleeggezin moest. Aan de andere kant leefde ik in het nu, wat nu eenmaal de kracht van kinderen is. Zo goed en kwaad als het ging, probeerde ik door te gaan met mijn leven.”

Mijn absolute dieptepunt

“Ik woonde in verschillende pleeggezinnen. Over het algemeen waren dat heel aardige gezinnen die het beste met me voorhadden. Maar toch: het was geen thuis. Toen ik in de puberteit kwam, was ik dan ook boos. Boos op het leven, boos over de manier waarop de zaken verliepen. Waarom moest mij dit overkomen? Ik snapte gewoon niet hoe alles zo ontzettend tegen kon zitten in het leven. Dat maakte me boos, ik was een echte ‘angry bird’.  Op mijn zestiende ging ik op mezelf wonen. Om geld te verdienen, werkte ik veel, ook onder schooltijd – dan spijbelde ik. Verder feestte ik erop los: veel uitgaan, drinken en dansen.”
“Mijn vader zag ik in die jaren niet. Mijn moeder zag en sprak ik wel zo nu en dan. Dat was leuk als het goed met haar ging, maar veel vaker was het helemaal niet leuk. Dan had de borderline of alcohol haar in de greep. Toen ik negentien was, overleed ze. Het overlijden van mijn moeder was het absolute dieptepunt in mijn leven.”

Opruimen van de rotzooi

“Gelukkig kan ik nu, bijna tien jaar later, met liefde aan haar terugdenken. Ik heb ook mooie herinneringen aan haar. En ik lijk op mijn moeder, ik ben zelf ook creatief. Lang ben ik bang geweest dat ik te veel op haar leek. Om met die angst en alle ellende uit mijn jeugd af te rekenen volgde ik de afgelopen jaren verschillende therapieën, van praten met een psycholoog tot een rebirthing-sessie. Er moest zoveel verdriet uit mijn lijf! Juist omdat ik zelf heel graag moeder wil worden, wilde ik alle puinhoop in mijn hoofd en lijf opgeruimd hebben. Als ik kinderen mag krijgen, wil ik niet dat zij last hebben van wat ik heb meegemaakt.”
“Nu, bijna tien jaar later, kan ik zeggen dat ik klaar ben met opruimen. Ik heb rust in mijn hoofd en mijn lichaam. Ik weet wie ik ben en ben blij met wie ik ben. Ook met mijn vader heb ik me weer kunnen verzoenen. Na het overlijden van mijn moeder zette hij alles op alles om weer contact met mij te krijgen. Elke dag liet hij me weten dat hij van me hield. Hij zocht me op, belde me, net zo lang tot ik mijn boosheid liet varen. Er is niemand in de wereld die zo naar mij kijkt als hij doet. Met zoveel liefde en trots in zijn ogen.”

Meer dan model zijn

“Vorig jaar tijdens een fotoshoot schoot er ineens iets door mijn hoofd: door mooi op de foto te staan, krijgt geen enkel kind in Afrika schoon drinkwater. Langzaam groeide in mij het verlangen om me in te zetten voor de mensheid. Toen ik Stichting Het Vergeten Kind tegenkwam, was het een en een is twee. Via hun Instagram-account zocht ik contact en vertelde ik hun mijn verhaal. Het klikte en zij vroegen mij als jurylid voor hun filmfestival. Elk jaar maken kinderen die opgroeien in opvanglocaties korte films over hun leven en het wonen in de opvang. Ik was zo onder de indruk van die vijfhonderd koppies in de zaal: allemaal kinderen met een moeilijke jeugd, net als ik. En er zijn nog zoveel meer kinderen … In Nederland groeien zo’n 100 duizend kinderen op in gezinnen met meervoudige problemen, zoals verslaafde ouders, een papa of mama met psychische problemen of mishandeling, verwaarlozing en armoede. Bij 55 duizend kinderen gaat het thuis zodanig mis dat zij niet meer thuis kunnen wonen.”

Hoop voor de toekomst

“Omdat ik voor al deze kinderen wat wil betekenen, startte ik de campagne #CareForKids. Ik maakte samen met de dansers van Het Nationaal Opera en Ballet en een aantal kinderen een filmpje dat uitbeeldt hoe je je verstrengeld kunt voelen als kind. Dat je het gevoel kunt hebben dat je vastzit en niet gezien wordt. Ik wil deze kinderen meegeven dat je door energie uit jezelf te putten en niet op te geven, je kunt losrukken uit dat web. Ik vind namelijk zelf dat de nadruk, ook bij mij vroeger, vooral wordt gelegd op de zware omstandigheden. Er zijn maar weinig mensen die deze kinderen vertelt dat er enorme hoop voor ze is. Als zij hun verhaal positief weten om te draaien, wacht hen een fantastisch leven!”
“Om ze hierbij te helpen, hebben ze natuurlijk wel de juiste begeleiding nodig. Daar maakt de stichting zich hard voor. Vandaar dat ik me inzet om juist voor dit doel geld in te zamelen. Het geeft me voldoening dat ik nu mijn eigen verhaal kan inzetten om kinderen te helpen. Het voelt alsof mijn moeilijke jeugd dan toch niet voor niets is geweest.”
 

Wie?

Maxime van der Heijden werkt als internationaal model en staat in bladen als Vogue Italia, Harper’s Bazaar, Elle en Marie-Claire. Ook is ze bezig met het opzetten van haar eigen productiebedrijf Spaceshuttle Productions.

Help Maxime!

Maxime tipt graag de website van Het vergeten kind: Via https://actie.hetvergetenkind.nl/team/careforkids/teamleden kun je een donatie geven aan het project #careforkids. Op YouTube vind je het filmpje dat Maxime met de kinderen en de dansers maakte via #careforkids by Spaceshuttle Productions. Kinderen met problemen mogen tot het einde van dit jaar ook Maxime mailen via vraag@maximevanderheijden.com. Vanuit haar eigen ervaring helpt Maxime hen dan weer op weg.