Annelies Mansoor (55) heeft sinds twee jaar een chronische darmziekte. “Ik zat op de bodem van de put. Lager zinken, kon niet.”
“Mijn uiterlijk was grauw van vermoeidheid, ik at verkeerd en leefde op de automatische piloot. Ik had een stressvolle baan waarin ik niet happy was. Maar omdat het goed verdiende, ging ik ermee door. Ik voelde me verantwoordelijk. Er moest brood op de plank komen voor mijn twee dochters. Mijn eigen behoeftes en geluk, verwaarloosde ik.”
“En toen werd ik ziek. Ernstig ziek. Colitis Ulcerosa – een darmziekte. Hoewel ik me geen onzekerheden kon veroorloven, was opeens alles onzeker. Ik moest thuisblijven en mijn jaarcontract werd niet verlengd. Ik zat op de bodem van de put. Lager zinken, kon niet. Dus vanaf dat moment klom ik alleen nog omhoog. Mijn lichaam probeerde me iets duidelijk te maken, was mijn overtuiging: ‘Wie niet horen wil, moet voelen.’ Het hield me een spiegel voor. Zo kon het niet langer. Om te genezen, moest ik veranderen.”
“Ter ondersteuning van mijn behandeling in het ziekenhuis, ging ik naar een homeopathisch arts. Hij liet me inzien dat ik niet alleen letterlijk alles vasthield, ook emotioneel. Onrust uit een ver verleden, stress, onvrede. Het maakte de conditie van mijn darmen er niet beter op. Om in contact met mezelf te komen, nam ik tijd en rust voor mezelf. Ik mediteerde dagelijks, deed yogaoefeningen. Zo leerde ik opnieuw naar mijn lichaam te luisteren en pakte ik de onrust in mijn geest aan.”
“Mijn oude voedingspatroon hing ik aan de wilgen. Ik vond een dieet dat mijn darmen zoveel mogelijk ondersteunt en zo min mogelijk belast. Ik bak brood van notenmeel, maak mijn eigen yoghurt. Iedere maaltijd bereid ik vers. Het kost veel tijd, maar ik heb het gevoel dat het werkt. Na een tijdje kon ik de zware medicijnen die ik slikte, afbouwen. Mijn ontlasting is redelijk normaal en ik heb weinig pijn.”
Nooit meer superfit
“Al die dingen waar ik vroeger waarde aan hechtte, lijken nu zo onbelangrijk. Wat heb je aan een groot huis en dure kleren als je doodziek bent? Ik ben nu tevreden met wat ik heb. Vroeger vond ik mijn rimpels erg, nu zie ik ze als een cadeautje. Ik vierde groot feest met mijn vriendinnen omdat ik de 55 heb gehaald. Simpelweg omdat ik blij ben dat ik het mag worden. Ik ga niet meer gedachteloos voorbij aan het leven, ik leef met aandacht. En ik zoek ook rust om bewust te leven.”
“Ik hoef geen stressbaan en groot salaris meer. Ik wil werken vanuit mijn passie: schrijven. Sinds kort heb ik mijn eigen tekstbureau. Hoewel ik aan het begin sta en geen idee heb hoe het zal lopen, ben ik trots op wat ik heb bereikt. Dit is wat bij me past. Dat voelt fantastisch.”
“Wat lastig blijft, is het besef dat ik me nooit meer superfit zal voelen. Ik was onvermoeibaar, jong en fit. Voelde me altijd honderd procent. Nu moet ik genoegen nemen met negentig procent. Aan de andere kant ging ik vaak over mijn eigen grenzen heen. Ik wilde presteren. Ik dacht de hele wereld aan te kunnen. Nu weet ik: dat hoeft niet meer. En ik denk dat ik een langer en prettiger leven heb, als ik het met wat minder doe.”