De ziekte en uiteindelijke dood van haar jeugdliefde bepaalden voor een groot deel het leven van Quirina van Hof (50).
LEVEN
Niets is vanzelfsprekend in het leven. Ziekte en dood hebben me bepaald. Ik heb ontdekt dat naast groot verdriet, intens geluk bestaat. Ik mag verder leven, een toekomst opbouwen. Met een andere man en een kind.
DE WARE – Mijn jeugdliefde was drie jaar ouder dan ik en in mijn vijftienjarige ogen zo volwassen, groot en zelfstandig. We werden smoorverliefd op elkaar. En we waren jong. Té jong om ons te binden. Soms was het een poosje uit. Toch vonden we elkaar steeds weer. Ergens in mijn achterhoofd wist ik: hij is de ware. Na een jaar of acht durfden we voorzichtig aan samenwonen te denken.
ONVOORWAARDELIJK
Hij ontdekte een verharding in zijn nek. Een tijd later kregen we de uitslag: de ziekte van Hodgkin. Ons prille geluk ruw verstoord. Maar de prognoses waren goed: negentig procent geneest na een eerste chemobehandeling. We bleven positief. Helaas sloeg de behandeling bij hem niet aan. Ik had enorm met hem te doen. Nam mezelf voor de allerbeste vriendin te worden. Tijdens de talloze bestralingen, chemokuren en operaties die hij onderging, steunde ik hem onvoorwaardelijk. Hoe vaak hij op het randje heeft gelegen, weet ik niet. Artsen noemden hem een medisch wonder omdat hij er telkens weer bovenopkrabbelde. Zijn passies waren de zee, vuurtorens en schepen. Na iedere ziekenhuisopname reden we naar de haven. Hij genoot van het strand, de zilte zeelucht, het ruisen van de golven.
CONTRAST
Jaar na jaar verstreek. Om ons heen maakten leeftijdsgenoten plannen, dachten vooruit, kregen kinderen. In schril contrast met ons overleven. Ik zette alles in het teken van de ziekte. Mijn eigen wensen zakten weg. De behandelingen veranderden mijn vriend: hij was niet meer de man op wie ik ooit verliefd werd. Van een gewone liefdesrelatie was geen sprake meer, maar onze verbondenheid groeide. We gingen alles samen aan. Vochten samen tegen de ziekte. Ik bewonderde zijn veerkracht en vermogen interesse te houden in anderen. Hij gunde hen hun gezondheid en geluk. Onderhuids werd de situatie steeds uitzichtlozer. Het voelde alsof mijn leven met zijn dood ook zou stoppen. Steeds meer raakte ik verstrikt.
VERDER
Toen ik de dertig ruim gepasseerd was, trad er een soort veiligheidssysteem in werking. Ik moest aan mezelf denken om niet mee ten onder te gaan. Ik werd verliefd op een andere man en raakte zwanger van hem. Een definitieve keuze voor een leven met een nieuwe relatie en kind. Ik koos voor een toekomst. Voor mijn jeugdliefde was het alsof ik hem opgaf. Hij was diep bedroefd en ik voelde me vreselijk schuldig. Toch liet hij weer zijn veerkracht zien. Hij begreep waarom ik me uit de neerwaartse spiraal ontworstelde. Waarom ik verder moest.
BABY
Met het dikker worden van mijn buik, verheugde hij zich op de baby. Ondanks dat het niet zijn kind was, was hij blij dat hij dit nog mocht meemaken. De geboorte van mijn zoon ontroerde mijn jeugdliefde hevig. Hij keek uit naar onze gezamenlijke bezoeken. Mijn zoon in de Maxi Cosi. Hij in het ziekenhuisbed. Na veertien jaar knokken, liep zijn bestaan nu echt ten einde. Het nieuwe leven van de baby hielp mijn vriend zijn naderende dood te aanvaarden. Hij stierf, zijn worsteling was voorbij.
HARMONIE
Er volgden woelige jaren waarin ik probeerde alles in te halen wat ik had gemist. Pas later vond ik rust. Ik leerde mijn eigen krachten en zwaktes kennen. Werd me bewust van wat ik heb en ben er tevreden mee. Hoge eisen stel ik niet aan het leven. Zolang het in harmonie is, ben ik gelukkig.
VERHAAL
Ik leef verder, dankbaar dat er niets onuitgesproken is gebleven. En zijn verhaal? Dat blijf ik vertellen. Keer op keer. Ook al is het meer dan tien jaar geleden dat dit allemaal speelde, het is essentieel voor wie ik ben. Dat wil ik niet vergeten. Het heeft me geleerd hoe dierbaar ‘leven’ is.