Kinderverpleegkundige Ivy Gajadhar (47) werd twee keer door kanker getroffen. Vechten deed ze op haar manier. Ze vocht op haar gevoel.
Australië
Op mijn vierentwintigste reisde ik een jaar lang door Australië. Het was mijn droom daar ooit nog een keer terug te keren met mijn partner en kinderen. Afgelopen zomer was dat moment aangebroken. We sprokkelden al ons spaargeld bij elkaar en vertrokken. Ik wil mijn dromen direct waarmaken. Niets meer uitstellen. Want of je nu gezond bent of niet, je leven kan zo voorbij zijn. Het was geweldig om Australië met mijn gezin te delen. We beklommen de Ubirr Rock. Keken samen naar de zonsondergang. Alle vier voelden we de oerkracht van die rots, onze nederigheid als mens. Ontroerend. De kinderen werden er stil van.
Keuze
Ik was 39 toen eierstokkanker bij me werd geconstateerd. Ik ga dood, dacht ik. En: Ik zie mijn kinderen niet groot worden. Mijn baarmoeder en eierstokken werden verwijderd en daarna wilde de oncoloog me per se chemo geven. Volgens hem had ik geen keus. Natuurlijk had ik die wel! Ik was strijdvaardig en bereid hard te vechten voor mijn gezondheid. Alleen wel op míjn manier. Ik won informatie in bij verschillende reguliere en alternatieve artsen en ontdekte dat een chemokuur meestal weinig uithaalt bij deze zeldzame vorm van kanker. Ook las ik het boek: ‘Je kunt je leven helen’ van Louise Hay. Het inspireerde me en sterkte me in mijn beslissing. Ik wilde geen chemotherapie. Het voelde niet goed. Voor mijn partner, sommige vrienden en familieleden viel mijn keuze zwaar. Toch probeerden ze me niet te overtuigen. Het was mijn leven. De oncoloog was het totaal niet met mij eens, verklaarde me voor gek. Ik hield voet bij stuk en startte met een niet toxische tumortherapie bij een biologisch arts. Na een half jaar kon ik weer aan het werk. De kanker was verdwenen.
Identiteit
De tweede keer kanker was een totale verrassing. Ruim zes jaar was ik kankervrij en toen zat er een tumor in mijn bekken. Het maakte me intens verdrietig. Tot ik besefte: ‘Het is kennelijk mijn pad. Ik moet er doorheen.’ Opnieuw ging ik de strijd aan. Dit keer koos ik – naast alternatieve therapieën – wél voor een chemokuur. Alleen biologische behandelingen zouden onvoldoende effect hebben. Het afscheren van mijn haar vond ik dramatisch. Zeker als vrouw ontleen je daar je identiteit aan. Een vriendin van me is fotograaf en haalde me over foto’s van mij maken. Achteraf ben ik daar blij om. Uit die foto’s spreekt zoveel plezier, liefde en positiviteit. Toen ik ze zag wist ik: ‘Dat haar is maar buitenkant.’ Door mijn levenslust straalde ik. Ondanks mijn kale hoofd was ik mooi.
Bloemen
Jaren geleden volgde ik een bloemistenopleiding naast mijn werk als kinderverpleegkundige. Ik zag zoveel ellende bij die zieke kinderen en hun ouders. De bloemen hielden me bewust van de vrolijkheid en schoonheid van het leven. Nog steeds ben ik gek op bloemen. Ik heb er mijn eigen bedrijf in opgericht: Iv made it. Eens per week maak ik bij mensen thuis of bij bedrijven een mooi boeket. Ik schik de bloemen het liefst alsof ze zo geplukt en in de vaas gezet zijn. Ongecultiveerd. En volgens de seizoenen. Geen zonnebloemen in een winterboeket dus.
Vertrouwen
Mijn yogadocent vroeg me tijdens mijn tweede ziekteperiode wat mijn diepste verlangen was. ‘Ik wil weer vertrouwen hebben in het leven’, antwoordde ik. Ze adviseerde me overal in huis memobriefjes op te plakken met daarop ‘Ik heb vertrouwen’ geschreven. Dat deed ik. De koelkast, de badkamer, de huiskamer, de slaapkamer, het toilet… Een vriendin maakte een schilderij waarop ‘Ik heb vertrouwen’ stond. Het werkte. Heel langzaam kreeg ik mijn geloof terug.
Inmiddels ben ik bijna twee jaar kankervrij. De prognoses zijn goed. Ik durf weer te vertrouwen, hoewel ik wel op mijn hoede blijf. Een maand geleden ging ik een stapje verder. In een mooie kleur lippenstift schreef ik met grote letters op de badkamerspiegel: ‘Ik ben gezond.’