Lindsay verloor haar levenslust nadat ze door hersenletsel gehandicapt raakte. Het bereiken van de top van de Alpe d’Huez luidde een vrolijker tijdperk in.
“Ik was met een vriendin op vakantie in Rhodos. Mijn afstudeerscriptie was ingeleverd, ik had uitzicht op een baan en samenwoonplannen. We toerden in rokjes en topjes met een scooter over het eiland toen een grote auto met een bullbar – zo’n ronde, metalen beugel aan de voorkant – achter op ons knalde. Ik moet een enorme smak gemaakt hebben.”
“Mijn eerste herinnering is van drie weken later. Ik word wakker en kijk in de lieve, bezorgde ogen van mijn vriend naast mij aan het ziekenhuisbed.”
“Mijn lijf is gekneusd, gebroken en gescheurd. Al mijn tanden zijn door mijn lip. Ik heb brandwonden over mijn hele lichaam; ik moet meters over het asfalt zijn geschuurd. De helm op mijn hoofd redde mijn leven, maar mijn hersens raakten beschadigd.”
“Onderweg vervloek ik alles en iedereen”
“Ik moet opnieuw leren lopen, praten en eten. Na een jaar raak ik depressief door het besef dat ik nooit meer zal zijn zoals ik was. Ik zit vast in boosheid en verdriet. Van mij hoeft het leven niet meer.
In die conditie neemt mijn vader me mee naar de Alpe d’Huez, die hij op de fiets beklimt voor een goed doel. Op de top van de berg, die ik met de auto bereik, kijk ik om me heen en openbaart de wereld zich aan mij. Voor het eerst sinds het ongeluk zie ik weer hoe mooi de wereld is.”
“Er groeit ter plaatse een wens: ik wil op de fiets deze berg op. Twee jaar later is het zover en fiets ik dertien kilometer met een stijgingspercentage van tien procent. Het is enorm zwaar; ik doe er drieënhalf uur over. Onderweg vervloek ik alles en iedereen, maar eenmaal boven voelt het als een bekroning.”
“Nog steeds heb ik soms buien waarin ik boos ben of me zielig voel. Door de hersenschade ben ik een ander mens: niet meer flexibel, snel vermoeid, ik kan met moeite 24 uur per week werken. Maar ik kijk naar de positieve dingen: ik heb leuk werk, een fantastische vriend en ouders bij wie ik iedere minuut van de dag terechtkan. Na de Alpe d’Huez was het mijn droom een boek te schrijven. Ik verwerkte het ongeluk door het van me af te schrijven. Het resultaat, getiteld In één klap, verscheen september vorig jaar. Ik mag mezelf nu auteur noemen.”
“Sinds ik de top van die berg op fietste, ben ik me weer bewust van het leven. Het had in Griekenland kunnen eindigen. Ik kreeg extra tijd en die wil ik bewust leven.”
http://lindsaypelt.blogspot.nl/
http://www.facebook.com/InEenKlap