Zeven jaar verslaafd aan de drugs. Op de vlucht voor je eigen familie. Van de ene op de andere dag je man verliezen. Djamila, Caroline en Samantha gaven hun tragische lot een positieve wending en ontdekten hun innerlijke kracht.
Bevrijd uit een dubbelleven
Djamila (38) groeide op in een huis vol geweld en onderdrukking. Ze knokte voor haar vrijheid. “Uiteindelijk won mijn moed het van mijn angst.”
“Bij ons thuis hadden mijn broers het voor het zeggen. Zij moesten mij beschermen zodat de familie-eer, oftewel mijn maagdelijkheid, behouden bleef. Ze werden geregeerd door sociale controle, maar gingen daarbij te ver. Na de basisschool werd ik in huis opgesloten. Contact met de buitenwereld was verboden. Als ik uit het raam keek, werd ik geschopt, geslagen en bedreigd met de dood. Bij ons was er geen liefde en geborgenheid. Alleen angst, geheimzinnigheid en geweld.”
“Vlak na onze verhuizing naar Nederland werd ik als klein kind tijdelijk opgevangen door een familie in onze buurt. Daar leerde ik de warmte, genegenheid en veiligheid kennen die ik in ons eigen gezin miste. Ik mocht zijn wie ik was. Ik werd, ook als meisje, geaccepteerd. Het gaf me een diep innerlijk weten en zelfbewustzijn waardoor mijn innerlijke kracht groeide.”
Een baan en een vriend
“Gelukkig geldt in Nederland de leerplicht; ik moest minimaal een dag per week naar school. Ik genoot van dat kleine beetje zelfstandigheid. En ik wilde meer. Ik wilde over mijn eigen leven beslissen. Me niet meer laten onderdrukken. Ik wilde vrij zijn.”
“Uiteindelijk won mijn moed het van mijn angst. Balancerend op de grenzen van gevaar en veiligheid leidde ik een dubbelleven. In het geheim had ik een baan en een vriend. Ik wilde met hem samenwonen, maar ik kon alleen het huis uit als ik getrouwd was. Mijn familie had al iemand op het oog. Ik werd uitgehuwelijkt.”
“Na drie vreselijke weken met die man, liep ik samen met mijn geliefde weg. Ik weigerde nog langer te leven in een cultuur die zo vernietigend was. We woonden in een andere stad. Toch vonden mijn broers ons. We vluchtten opnieuw. Vanaf dat moment keek ik altijd achterom. Schichtig, als een dier in nood. Achttien jaar was bang zijn mijn tweede natuur.”
Innerlijk weten
“Ik kreeg drie kinderen. Kinderen die er volgens de traditie niet mochten zijn. Met hen is de cirkel doorbroken. Ik overlaad ze met liefde. Geef ze de ruimte zichzelf te zijn. Ze hebben een mooi, waardevol leven. In alle vrijheid. Zoals het hoort.
”Het stempel dat op mij is gedrukt, wens ik niemand toe. Ik ben belemmerd in het kind zijn, in het beleven van de wereld. Het is schrijnend hoe jonge meisjes belast worden met die veel te grote verantwoordelijkheid, met de eer van de familie. Hoe ze de wereld leren zien als hard, koud en gewelddadig, terwijl het zo mooi kan zijn. Ieder kind hoort vrij te zijn. Ze horen onvoorwaardelijke liefde en toewijding van hun ouders te ontvangen. Dat hebben ze niet alleen nodig, ze hebben er recht op.”
“Een paar jaar geleden, kreeg ik een terugslag. Ik voelde me gevangen in de vrijheid waar ik zo voor geknokt had, werd opgeslokt door onderdrukte emoties. Het vergde inspanning de deur naar het verleden te sluiten. Maar het is gelukt. Mijn innerlijke kracht heeft me geholpen te overleven en me uiteindelijk heel dicht bij mezelf gebracht. Ik kan steeds beter mijn schouders ontspannen. Ook in mijn hoofd ben ik nu vrij. Ik hoef niet meer continu op mijn hoede te zijn. Ik voel me sterk want ik ben niet meer bang. Dat is een overwinning. Ik ben vrij en vier mijn vrijheid!”
“Het was alsof ik boven mezelf uitsteeg”
Tijdens een vakantie verongelukte de man van Caroline (42). “Ik was de enige ouder die over was. Dat gaf me kracht.”
“Op vakantie ging mijn man Arie nog ‘even’ een fietstocht maken. Na een paar uur was hij nog steeds niet terug. Naarmate de tijd vorderde, werd ik ongeruster. Ik besloot hem te gaan zoeken met de auto, maar kon hem niet vinden. Ik vroeg de eigenaar van het vakantiehuisje de politie te bellen. Even later kregen we het afschuwelijke bericht: Arie had een ongeluk gehad. Hij lag in coma in het ziekenhuis en zou het waarschijnlijk niet overleven.”
“In films zie je vaak hoe de ontvanger van het slechte nieuws instort. Mijn reactie was compleet tegenovergesteld. In plaats van dat ik hard huilde of schreeuwde, bleef ik verbazingwekkend kalm. Ik wist precies, concreet, wat ik moest doen. Een ding was zeker: mijn kinderen moesten hier goed doorheen komen.”
“Een dag later blies Arie zijn laatste adem uit. Ik besefte goed wat er gebeurde, handelde op gevoel en was er voor de kinderen. Het was alsof ik boven mezelf uitsteeg. Continue was ik in opperste paraatheid. Twee dagen later vlogen we terug naar Nederland waar we liefdevol door familie werden opgevangen.”
Positieve spiraal
“Het waren verdrietige en wonderlijke tijden. Momenten zag ik het niet zitten, maar juist zo vlak na Arie’s overlijden, genoot ik ook intens van het leven, de natuur en van de warme hulp die we uit onze omgeving ontvingen. Ik was dankbaar voor ieder lief gebaar. Ik accepteerde zijn dood, het hoorde erbij. En als tegenhanger had ik het gevoel dat we alles uit het leven moesten halen wat erin zat. Iedere dag beleefde ik bewust. Ik voelde nauwelijks paniek. Mensen verbaasden zich erover hoe ik zo sterk kon zijn. Ik kón niet anders. Het overkwam me.”
“Ik was de enige ouder die over was. Dat gaf me kracht. Mijn kinderen konden niet ook nog eens hun moeder verliezen.”
“Vrij snel na Arie’s overlijden wilde ik verhuizen. Dichter bij onze vrienden, familie en school wonen. Alles moest ik zelf regelen. In plaats van dat ik daar onzeker van werd, gaf het zelfvertrouwen. De dingen die ik wilde, lukten ook. Ik ging uitdagingen aan, zat in een positieve spiraal. Het hielp in mijn verwerkingsproces.”
“Misschien was het een overlevingsstrategie. Net als bij een bevalling kwamen er ongekende krachten in me vrij. Oerkrachten. Helaas bleef het niet zo. Na een tijdje begon ik te hyperventileren. Ik kon me niet meer ontspannen, lag ’s nachts met bonkend hart in bed. En de slaapproblemen, die ik al mijn hele leven had, kwamen heftiger dan ooit terug. Alleen was ik dit keer vastbesloten dit probleem op te lossen. Ik wilde fit zijn. Ik wilde er zijn voor mijn kinderen.”
“Ik denk dat er in het leven twee keuzes zijn: inzakken en ongelukkig worden of doorgaan en er sterker en positiever uitkomen. Ik ben er nog niet, maar ben wel op de goede weg. Mijn doel is om weer vol energie aan het leven mee te doen. Ik ben niet meer bang voor alles wat ons kan overkomen want ik weet: we komen erdoorheen. De band met elkaar en met onze familie is hechter geworden. Samen kunnen we alles aan.”
“Natuurlijk is het vreselijk dat we mijn man moeten missen. Toch kan ik zeggen dat ik nu gelukkiger ben dan ooit. Ik ben een heler mens geworden.”
Het volle leven
Na zeven jaar verslaving kickte Samantha (46) voorgoed af. “Ik was bezig mezelf te vermoorden. Ik wilde eruit.”
“Ik was altijd al een onzeker meisje, maar in de puberteit werd het wel heel erg. Alleen al als er een jongen naar me keek, werd ik rood en voelde ik me ontzettend ongemakkelijk. Het liefst zat ik thuis met mijn neus in een of ander boek. Mijn beste vriendin kreeg verkering met een ‘foute’ jongen die heroïne gebruikte. En op een avond nam ze het spul mee. Ik was jong, naïef, nieuwsgierig en wilde het ook een keer proberen. Ik zag er geen gevaar in.”
“Door de drugs voelde ik me geweldig. Ik durfde rechtop te lopen en met jongens te praten. Mijn onzekerheid verdween als sneeuw voor de zon. Maar na een tijdje had ik iedere dag een shot nodig om niet ziek te worden.”
“Tot groot verdriet van mijn ouders en familie veranderde ik in een junk. Ik zag de pijn in hun ogen en schaamde me voor mezelf. Mijn eigenwaarde zakte tot het nulpunt. Ik loog, bedroog en stal van mensen om me heen. Niets was te gek om aan geld te komen voor drugs. Ik deed alles. Mijn familie was mijn leugens en bedrog zat en keerde me de rug toe. Thuiswonen, ging niet meer. Ik was alleen, leefde op straat en raakte steeds verder in de goot.”
Eigenwaarde
“Alles wat ik liefhad, was kapot. Ik gebruikte om niet te hoeven voelen. Om alles te vergeten. Dit was geen leven. Ik wilde eruit. Het probleem was: ik wist niet hoe. Een oom was mijn redding. Letterlijk. Samen met zijn vrouw spoorde hij me op en wist hij tot me door te dringen. ‘Wil je dood of wil je stoppen?’, vroeg hij. Ik besefte dat ik bezig was mezelf te vermoorden, maar dat ik een keuze had. Hij gaf me het adres van een afkickcentrum. Een week later, meldde ik me aan.”
“Ik vocht om van mijn verslaving af te komen. Mijn ouders en familie zagen dat ik serieus mijn lot wilde keren. Ze kregen weer vertrouwen in me; wilden helpen. Ik raakte er extra door gemotiveerd. Mijn kleine zusje van zes was ook een stok achter de deur. Ik was dol op haar en wilde haar blijven kennen. Ik wilde de liefde blijven voelen die ik van mijn familie en van dat kleine mensje kreeg. Ik wilde per se veranderen, nooit meer afglijden in die diepe put. En het belangrijkste van alles: door die liefde van de mensen om me heen wist ik dat ik het waard was.”
“Het eerste weekend dat ik met verlof mocht, vertelde een kennis dat mijn vriendin was overleden aan een overdosis. Ze stierf in haar eentje op een hotelkamer. Pas negen dagen later werd ze gevonden. Het was ontzettend triest en ik was in- en in verdrietig. Als troost bood de kennis me cocaïne aan. Ik sloeg het af en wist dat ik nog meer knopen moest doorhakken. Ik moest definitief uit dit gevaarlijke leven stappen. Contacten verbreken om voorgoed aan verleidingen te ontsnappen.”
“Na een jaar werd ik ontslagen uit het afkickcentrum. In een andere stad begon ik een nieuw leven en hervond ik mijn eigenwaarde. Ik at biologisch, las boeken over zelfbewustzijn, deed aan yoga en Tai Chi. Later kreeg ik een lieve man en twee gezonde kinderen. Soms hoor ik verhalen over mensen die ik uit ‘de scene’ kende. De meesten zijn ernstig ziek of dood. Een groot contrast met het volle, energieke leven dat ik leid. Mijn lot is honderdtachtig graden gekeerd. En daar ben ik zielsgelukkig mee.”