Doorwerken na je pensioen? Volgens de overheid is het dé oplossing voor de vergrijzing, de kredietcrisis en de pensioenfondsen. Maar deze mensen werken door uit eigen keuze. Gewoon omdat ze het leuk vinden. “Zolang ik gezond blijf en het leuk vind, ga ik door.”
“Je begint in de keuken en je eindigt in de keuken”
Mevrouw Veerman – Van Wegen (81) is eigenaresse van café Van Wegen in Utrecht. Vorig jaar vierde ze haar zestigjarig jubileum in het café. xWEGx
“Geen haar op mijn hoofd heeft eraan gedacht om te stoppen toen ik 65 werd. Ik vind het verschrikkelijk leuk werk. Wij hebben bijna alleen maar vaste klanten, daar heb ik een band mee. Zij weten dingen van mij, ik weet dingen van hen. Het houdt me onder de mensen en op de hoogte. Ik moet me elke dag bijscholen met de krant over politiek en sport. Ik wil toch overal over kunnen meepraten.”
“Ik woon boven de zaak, maar ben altijd beneden. Van ’s ochtends een uur of negen tot elf uur ‘s avonds, sluitingstijd. En voordat ik ga slapen, maak ik altijd nog even een puzzel. Het zijn lange dagen, maar ik kan veel zitten.”
“Sinds een jaar werk ik voornamelijk achter de schermen. Ik doe de boekhouding en mijn zoon staat achter de bar. Regelmatig zijn er partijen in het café en dan maak ik de hapjes, en naderhand doe ik de afwas. Ik zeg altijd: ‘Je begint in de keuken en je eindigt in de keuken.’”
“Ik loop niet meer zo snel, dus alles duurt wel veel langer. Maar geestelijk ben ik nog heel goed! Zolang ik gezond blijf en het leuk vind, ga ik door.”
“Beginnen met werken is moeilijk, maar stoppen nog veel moeilijker”
Op zijn 72e staat groenteman Ben Koot nog elke dag in zijn levensmiddelenwinkel in Utrecht. “Het kost me geen moeite, hoor, ik ben zo gezond als wat.”
“Ik ben nu precies 51 jaar groenteman en nog elke dag werk ik in de winkel. Zes dagen in de week en op zondagochtend nog wat administratie. Ik sta elke dag om kwart voor vijf op en ga rond acht uur weer naar huis. Vaak neem ik dan nog wat boeken mee om bonnen te schrijven. Alleen het sjouwen is zwaarder geworden in vergelijking met tien jaar terug.”
“Beginnen met werken is moeilijk, maar stoppen is nog veel moeilijker. En ik ben toch bang dat ik in een diep gat val als ik stop. Het houdt me tussen de mensen. De cijfers houden mijn geheugen fit en bewegen is nooit verkeerd. Ik kan wel op een stoel achter de geraniums gaan zitten wachten op iets wat niet komt, maar daar word ik vast niet beter van. Mijn vrouw zou het wel leuk vinden als ik stop of zou minderen, maar mopperen doet ze nooit.”
“De winkel is mijn lust en mijn leven. Ik kan echt genieten van mooie groente en een klant helpen. Mijn zoon neemt het straks over, hij is dan de vierde generatie. Eigenlijk moet ik afbouwen, maar ik wil het goed achterlaten. En ik ben bang dat ik het zal missen.”
“Ik wil graag wat doen, anders wordt mijn wereld zo klein”
Marianne Spin (67) werkt in het ziekenhuis achter de infobalie en gaat met boeken rond. Een halfjaar geleden werkte ze ook nog als actrice bij de marechaussee. “Het mooie van deze leeftijd is dat ik niks moet en alles mag. Ik mag werken. En volgend jaar ga ik naar New York, dus de vrijheid om te reizen heb ik ook.”
“Ongeveer achtentwintig jaar werkte ik bij de marechaussee. Verdachte, slachtoffer: ik speelde alles. Tot er een nieuw bureau kwam voor de levering van acteurs en ik opnieuw moest solliciteren. Daar had ik geen zin meer in. En omdat ik al vrij druk was, moest ik keuzes maken waar ik met hart en ziel achter stond. Maar ik mis de jongens nog steeds.”
“Door het werk in het ziekenhuis blijf ik me nuttig voelen. Ik wijs mensen de weg of help ze ergens mee. En als ik over de afdelingen ga met de boeken is dat niet alleen uitdelen, maar ook even luisteren en mensen sterkte wensen. Het voelt goed om wat voor een ander te kunnen betekenen.”
“Waarom ik toen niet ben gestopt met werken? Omdat ik in wezen zo lui ben dat ik anders helemaal niets meer zou doen. Nee, grapje hoor! Ik wil graag wat doen, anders wordt mijn wereld zo klein. Maar ik ben gezegend met een goede gezondheid. Ik vind het te makkelijk om te zeggen dat het werken me ook gezond houdt, want daar heb ik zelf geen invloed op. Het houdt me wel fitter.”
“Werken is mijn uitlaatklep”
Luis Sevila (69) is zzp’er en werkt als stoffeerder voor een ziekenhuis in Utrecht. “Ik hoef het niet meer druk te hebben; stress is niet gezond!”
“Zevenentwintig jaar heb ik als stoffeerder in het ziekenhuis gewerkt, tot ik op mijn 62e hartproblemen kreeg. Ik werd geopereerd en kreeg vier bypasses. Omdat ik daarna niet meer kon werken, raakte ik depressief. Door een regeling ging ik met vervroegd pensioen. Vreselijk vond ik dat.”
“Met goede medicatie wist ik uit de depressie te komen. Ik ben toen naar mijn oude chef gegaan en heb gevraagd of ik als vrijwilliger aan de slag mocht. Ik miste het werken. Ik ging klusjes doen die de collega’s niet wilden doen: vegen, vuilnisbakken legen, opruimen …”
“Op een gegeven moment kon ik voor het ziekenhuis weer als stoffeerder aan de slag. Maar wel als zzp’er. Dat doe ik nu vier jaar. Gemiddeld werk ik tussen de vijftien en twintig uur per week. Ik heb mijn garage opgeruimd en dat is nu mijn atelier. Het ziekenhuis als klant is voldoende. Ik hoef het niet meer druk te hebben; stress is niet gezond. Bovendien gaat veel geld dan naar de Belastingdienst.”
“Werken is mijn uitlaatklep. Mijn vrouw is drie jaar terug overleden, anders was dat misschien nog wel moeilijker geweest. Nu heb ik iets omhanden. Ik ga dit nog doen tot ik last krijg van mijn rug of hart. Geestelijk is het goed om bezig te blijven. Het houdt me jong.”