Lonneke liet haar protheses verwijderen. ‘Er is weer rust in mijn lichaam’

Lonneke liet dertien jaar geleden haar borsten vergroten. Vier jaar later krijgt ze de diagnose multiple sclerose (MS), een chronische ziekte van het centrale zenuwstelsel. Als ze jaren later een documentaire ziet waarin siliconen borstprotheses in verband worden gebracht met het ontstaan van MS, weet ze één ding zeker: die dingen moeten eruit.

“Zo’n anderhalf jaar geleden belde mijn zusje mij op. ‘Lon, er is een documentaire op tv over borstimplantaten. Ik denk dat je even moet kijken…’ Ik zette de tv aan en luisterde naar de arts die vertelde over de gevolgen die lekkende en zwetende siliconen implantaten op je lichaam kunnen hebben. Ik hoorde hem vertellen dat zelfs auto-immuunziekten als MS veroorzaakt kunnen worden door borstimplantaten. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik had MS. Had ik mezelf die ziekte aangedaan door borstimplantaten te nemen? Was het allemaal mijn eigen schuld dat ik nu ziek was?

“Die dingen moeten eruit, dat was het eerste wat ik dacht. Na het zien van de documentaire speurde ik het internet af op zoek naar meer informatie. Ik kwam steeds meer verontrustend nieuws tegen over siliconen implantaten. Zelfs in de folder van de kliniek waar ik me destijds had laten opereren, stond nu dat siliconen implantaten afgeraden werden bij vrouwen met een auto-immuunziekte als MS. Waarom wist ik dit niet? Ik had siliconen implantaten en had MS gekregen! “Al zoekend bekroop me het gevoel dat al die bijwerkingen al veel langer bekend waren. Misschien zelfs al toen ik mijn implantaten kreeg. In Amerika werden rond diezelfde tijd de siliconen protheses van het merk PIP verboden, omdat ze van een slechte kwaliteit waren en konden scheuren. Samen met Ralph, mijn man, had ik me er voor mijn operatie goed in verdiept. Juist om problemen te voorkomen kozen we voor duurdere implantaten zonder dat euvel.”

Borsten van eigen vet

“Het enige risico waarover ik werd voorgelicht was kapselvorming: een deel van je borst kan dan hard aanvoelen. Dat risico durfde ik wel te nemen. Ik ging er dus voor om eindelijk de borsten te krijgen die ik wel mooi vond. Met mijn eigen borsten was ik echt niet blij. In mijn ogen waren het geeneens borsten. Het was niet eens dat ze te klein waren, kleine borsten kunnen prachtig zijn. Maar die van mij waren ongelijk en echt niet mooi van vorm. Ik voelde me er altijd onzeker onder, voelde me totaal niet vrouwelijk. Een borstvergroting was echt een droom die, na ervoor gespaard te hebben, in vervulling ging. Ik was zo blij met mijn nieuwe borsten. Maar die blijdschap maakte nu plaats voor ongerustheid over de troep die in mijn lichaam zat. Na het ziet van de documentaire wilde ik de protheses zo snel mogelijk uit mijn lijf hebben. Ik kwam uit bij de Jan van Goyenkliniek. Daar werkte een arts die ook betrokken was bij het onderzoek naar de gezondheidsklachten door siliconen. Hij snapte heel goed dat ik de implantaten wilde laten verwijderen, maar raadde me wel aan om tijdens de operatie om de siliconen implantaten te verwijderen mijn borsten om te vullen met lichaamseigen vet. Het resultaat zou anders echt niet mooi worden. Eerst wilde ik daar niets van weten, ik was alleen maar gefocust op ‘weg met die dingen’. Achteraf ben ik daar juist wel blij mee. Ik had natuurlijk wel dertien jaar lang perfecte borsten gehad. Teruggaan naar helemaal niets had me echt niet gelukkig gemaakt.”

Geen C-cup meer

“Een C-cup, zoals ik gewend was, kon het niet worden met mijn lichaamseigen vet. Ik ben best slank, dus zoveel vet had ik niet. Maar al met al kan ik nu best leven met het resultaat. Als ik een bh of bikinitopje aan heb, zien mijn borsten er prima uit en ook bloot zijn ze best oké. Ik ben nu ook geen twintig meer, dat scheelt. Ik weet nu dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan mooie borsten. Toch blijft het wennen als ik in de spiegel kijk, al went het iedere dag een beetje meer.”

“Of ik er spijt van heb dat ik toen mijn borsten heb laten vergroten? Nee, dat niet, al klinkt dat misschien vreemd. Die grotere borsten hebben me ook veel gebracht. Meer zelfvertrouwen bijvoorbeeld. Een ex-collega met wie ik in die periode samenwerkte zei laatst ook nog tegen me dat ik na de operatie veel meer mezelf durfde te zijn. En dat is ook waar: voorheen was ik onzeker en na de operatie voelde ik me sterker en zelfverzekerder. Die borstvergroting hielp me dus de persoon te worden die ik nu ben.”

Kapot van de diagnose

“Dat betekent natuurlijk niet dat ik het ook gedaan had als ik toen wist wat ik nu weet. Natuurlijk niet. Ik heb MS gekregen, waarschijnlijk als gevolg van de siliconen die via de zwetende protheses in mijn lichaam terechtgekomen zijn. Het is niet zo dat de siliconen de ziekte hebben veroorzaakt. Ik denk wel dat ze de gevoeligheid voor MS die ik in aanleg heb, hebben getriggerd, waardoor ik daadwerkelijk ziek ben geworden. De diagnose MS kreeg ik zo’n vier jaar na de borstvergroting. Het begon met tintelingen over de hele linkerkant van mijn lichaam en onverklaarbare moeheid. Met die klachten kwam ik in het ziekenhuis voor verder onderzoek. Al snel werd MS vastgesteld, een ziekte aan het centrale zenuwstelsel. Bij MS valt je afweersysteem je eigen zenuwcellen aan, waardoor ontstekingen in je zenuwvezels ontstaan. Hierdoor ervaar je opeens klachten, zoals pijn en krachtverlies in je armen en benen. Als die ontsteking verdwijnt, kunnen ook de klachten weer verdwijnen, al zorgen de ontstekingen wel voor littekens in het zenuwstelsel, waardoor je blijvende schade oploopt. Multiple sclerose betekent dan ook meervoudige littekens. Maar hoe erg die schade ook is, hij is bij iedereen met MS anders. Je hebt mensen met MS die in een rolstoel belanden omdat ze door de littekens in hun zenuwen niet meer kunnen lopen, maar er zijn ook mensen bij wie de ziekte veel milder verloopt. Vooral Ralph was kapot van de diagnose. Hij zag mij al in een rolstoel zitten en onze toekomstplannen in rook opgaan. Zelf was ik een stuk minder pessimistisch. Daarom durfde ik het aan om ondanks de diagnose MS toch zwanger te raken. Dat waren we net aan het proberen in de tijd.”

Meer grip

“Achteraf ben ik blij dat we die keuze hebben gemaakt; anders was Finn er nooit geweest. Al waren de eerste vier , vijf jaar na Finns geboorte wel heel zwaar. Soms was ik zo moe dat ik niet eens van de bank af kon komen als hij huilde. Dan moest ik mezelf echt naar de box slepen. Ik herinner me ook nog goed de avonden. Dan wilde ik hem per se een verhaaltje voorlezen omdat ik een gewone moeder voor hem wilde zijn. Maar al na de eerste zinnen stortte ik in. Mijn ogen vielen dan dicht en ik kon niet meer uit mijn woorden komen. Pas sinds het verwijderen van de implantaten gaat het iets beter met me. De vermoeidheid waar ik eerst totaal geen grip op had, is nu beter te hanteren. Voorheen zat er geen patroon in mijn moeheid. Tien minuten na een nacht slapen kon ik alweer volledig uitgeput zijn. Achteraf gezien logisch,  mijn lichaam was constant aan het vechten tegen die siliconen die werden uitgestoten door de protheses. Mijn immuunsysteem stond 24/7 in de actiestand, waardoor de MS constand opvlamde. In die tijd voelde ik me vaak zo wanhopig; hoe moest het verder met mijn leven als ik alleen maar op de bank of in bed kon liggen?”

Zonnige toekomst

“Gelukkig is dat nu anders. Door het weghalen van de protheses kwam mijn lichaam tot rust. Nog steeds heb ik heel weinig energie, maar ik kan nu iets beter voorspellen wat wel en wat niet lukt. Hierdoor kan ik de weinige energie die ik heb beter doseren. Als ik nu weet dat ik vanmiddag iets ga doen, dan rust ik de hele ochtend uit. Vriendjes van Finn kunnen nu ook weer bij ons komen spelen, dat trok ik voorheen echt niet. MS is een chronische ziekte. Beter worden zal ik dus niet meer. Toch zie ik de toekomst zonnig in, omdat ik het gevoel heb dat ik meer grip heb op mijn ziekte. Gaat het even wat minder met me, dan weet ik dat ik gas moet terugnemen, maar ik kan weer zorgen voor mijn kind en een leuke vrouw zijn voor mijn man. Dat is voor mij nu genoeg.”

“Ik probeer geen energie te steken in terugkijken naar het verleden, dat helpt me niets verder. Ja, die siliconen hebben veel kapotgemaakt. Zonder dat had ik nu nog gewerkt (ik ben nu volledig afgekeurd), had Finn misschien wel een broertje of zusje gehad en was ik nog gezond geweest. Maar terugkijken en op zoek gaan naar een schuldige levert me niks op. Wel wil ik mijn verhaal vertellen om andere vrouwen te waarschuwen. Nog steeds worden siliconen implantaten geplaatst en de risico’s voor vrouwen met aanleg voor auto-immuunziektes zijn nog heel onbekend. De reden dat ik mijn verhaal vertel: ik wil bewustwording creëren om andere vrouwen te besparen wat ik meegemaakt heb en nog steeds meemaak.”

Wie: Lonneke Stevens (35) getrouwd met Ralph, moeder van Finn (7), schrijft af en toe een blog op dailynonsense.nl. Ze liet anderhalf jaar geleden de siliconen implantaten uit haar borsten verwijderen, omdat ze vermoedt dat ze er ziek door is geworden.