Door ernstige rugklachten was het voor Judith onmogelijk om zelf auto te rijden. Haar vader, Hans de Laat (68), die zelf parkinson heeft, bracht haar twee keer per week naar een ver gelegen revalidatiekliniek.

“Vier minuten lopen om de kinderen van school te halen was een enorme opgave. Ik kon mijn werk niet goed uitvoeren en ik kon nauwelijks autorijden. Fysiotherapie, acupunctuur, manuele therapie, gewone revalidatie … Wat ik ook probeerde, niets hielp om van mijn rugpijn af te komen. Ik was wanhopig. Moest ik zo de rest van mijn leven slijten? Uiteindelijk hoorde ik van een rugrevalidatiekliniek in Rotterdam (Spine & Joint Centre). Ze hadden daar een speciaal behandeltraject waarmee ze me echt beter konden maken. Het was mijn laatste strohalm; ik wilde dit proberen. Er was alleen één probleem. Ik woon in Nieuwegein, bijna zestig kilometer verderop. Hoe moest ik er komen?”
“Eigenwijs als ik ben, besloot ik toch zelf voor de eerste behandeling naar de kliniek te rijden. Achteraf had ik spijt, de rit had me gebroken. Die avond belde ik mijn ouders en vertelde over de ‘helreis’ naar Rotterdam. ‘Wanneer moet je weer?’, vroegen ze. ‘Donderdag’, antwoordde ik. ‘Oké, dan komt mama op de kinderen passen en papa brengt jou naar de kliniek’, zeiden ze. Ik sputterde nog wat tegen, want mijn ouders wonen in Nijmegen. Voor hen is het een nog veel langere reis. Bovendien heeft mijn vader de ziekte van Parkinson en was autorijden (toen ook al) voor hem belastend. Maar er was geen discussie mogelijk. Dit gingen ze doen, punt!”

Fijne gesprekken

“De rest van mijn revalidatieperiode bracht mijn vader me twee keer per week van Nijmegen via Nieuwegein naar Rotterdam en weer terug. Ik weet dat hij dat met liefde deed; hij wilde iets voor me betekenen. Temeer omdat mijn vader dit nu, door zijn ziekte, niet meer zou kunnen, vind ik dat extra bijzonder. In de auto hadden we fijne gesprekken over vroeger, maar ook over de toekomst. Het was bizar te beseffen dat we ons in twee tegenovergestelde processen bevonden. Zijn lijf verstrakt door de parkinson steeds verder, terwijl ik tijdens de revalidatie leerde om weer ‘los’ te worden.”
“Na iedere behandelsessie was ik kapot. Dan was het heerlijk dat mijn lieve vader me opving. Alles was oké en vertrouwd. Ik hoefde helemaal niets. Het gaf me de rust die ik op dat moment zo nodig had.”
“Het revalidatietraject hielp wonderbaarlijk goed. Ik kan weer zonder pijn werken, autorijden, met de kinderen ravotten, sporten en kamperen. In de opinie van mijn ouders hebben ze ‘gewoon’ voor hun dochter gezorgd. Voor mij is het veel meer dan dat. Zonder hen had ik dit nooit kunnen doen. In die zin hebben ze dus hard meegewerkt aan mijn herstel. Ze konden het en ze deden het, zonder er iets voor terug te verwachten. Dat is voor mij heel waardevol. Ik ben ze ontzettend dankbaar.”